Komt ze terug.. - Reisverslag uit Dar es Salaam, Tanzania van Maxime Kolijn - WaarBenJij.nu Komt ze terug.. - Reisverslag uit Dar es Salaam, Tanzania van Maxime Kolijn - WaarBenJij.nu

Komt ze terug..

Door: maximekolijn

Blijf op de hoogte en volg Maxime

25 Januari 2012 | Tanzania, Dar es Salaam

Zaterdagavond zijn we naar een bruiloft geweest! Als ware celebrity’s kwamen we binnen over een rode loper met een fotograaf in onze toeristen outfitjes. Ik heb niet al mijn leuke kleren meegenomen en zelfs mijn krultang niet want vaderlief beweerde dat je dat in Tanzania niet kan gebruiken. Helaas dus wel. In mijn enigste leuke jurkje dus op naar de bruiloft! Wederom een waar gebeuren. Van een extreem blije bruidegom die ons heel uitgebreid bedankte dat we naar zijn bruiloft waren gekomen want dat was zo’n eer, tot een 35-jarige kok uit Arusha die het nodig vond om na wat wijntjes Chantal lastig te gaan vallen. De man uit Arusha was naar mijn idee heel grappig. Hij kwam met een theorie over lachen en na wat gebrabbel had Chantal er genoeg van. Toen mengde ik me maar even in het gesprek maar meneer kwam met de ene theorie na de andere aangelopen en ook ik liep daar niet echt warm van. Toen ik vroeg hoe oud hij was antwoordde hij: hoe oud zie ik eruit? De dronkenlap zag eruit als 40 maar goed heuj ik zeg tegen hem: “30”. De dronkenlap erg vrolijk lallend: “Nee? Echt? Bijna goed joh, 35”. Toen ik hem vertelde dat hij bijna de dubbele leeftijd van Chantal had bereikt kwam hij met theorie honderdveertig: “In ware liefde is de leeftijd maar een nummer”, toen had ik er ook genoeg van.

Op weg naar huis in de auto weer een dolle boel met hostmam Rosemary. Ze is echt een heel spontane vrolijke vrouw die heel grappig is en heeeeel veel lacht! Het is vaak keihard uitlachen want Chantal en ik zijn soms echt Jut en Jul die op heel veel dingen ja zeggen en naar heel veel dingen toe gaan zonder dat we echt doorhebben waarom we er nou weer naar toe gaan. Meestal zitten we dan ergens en hebben we zoiets van “waar zijn we beland”, dan kijken we elkaar aan en denken we meestal precies hetzelfde, gelukkig valt het achteraf altijd wel mee maar op het moment zelf zit ik geregeld te bedenken waarom ik in hemelsnaam daar naar toe wilde.
Maar goed Leodegar Tenga reist veel voor zijn werk en meestal weet Rosemary niet waar hij naar toe gaat. Voor iemand waarvan haar man in de FIFA zit en een algemeen bekende naam in Tanzania is (iedereen kent hem, echt eng) weet ze bar weinig van voetbal. Vorige week was haar schoonzus heel trots op haar omdat ze wel 3 voetballers kent. En dat zijn dan enkel voetballers die ze knap acht. David Beckham, maar waar speelde die trouwens? Thierry Henry, want die was enorm knap. En Messi. Ja, die moest ze kennen.
Toen we in de auto op weg naar huis waren vroegen we haar: “Do you know where mister Tenga had to go to this time?, want meneer Tenga is weer weg voor 3 weken. “I don’t know”, kwam er van voor uit de auto. Chantal met een glimlach: “Isn’t he going to the African Cup?”. Rosemary: “Probably, don’t know”.
Naja. Geniaal mens.
Thuis aangekomen hadden we eenzelfde gesprek waar ik me echt rot om heb gelachen.
Maxime: - what is your favorite animal?
Rosemary: -i don't have
Verbaasde Maxime: -you don't have one?
Rosemary: -i just like the meat
Maxime met grote ogen: -Just when they’re dead?
Rosemary: -Yes, than I like them

Zondagochtend kerk. Jeuj. We zijn naar een kerkdienst geweest van de kerk waar de pastor werkt. We hadden kunnen weten dat we beter met Rosemary mee hadden kunnen gaan zoals elke zondag maar ja, je moet alles proberen toch?
Rosemary had ons er op voorbereid dat er mensen zouden gaan huilen want het is de kerk van de “born-again”. De mensen die gered zijn. Toen we haar vertelden dat we gingen en we er niet echt heel veel zin in hadden zei ze stralend: “Haha, next week you’ll come with me again, I’m sure”
En gelijk had ze. We zouden om 9.30 opgehaald worden maar tegen alle wetten in Tanzania in kwam de pastor ons ineens om 9.00 ophalen. Aangekomen bij de kerk gingen we helemaal achterin zitten waar we ontzettend blij mee waren. Voorin waren wat mensen aan het dansen en zingen. We hebben er twee uur gezeten zonder dat de rest van de groep waar we mee zouden gaan zou komen. 2 uur was er bijbelstudie, in het Swahili. Afschuwelijk.
De groep die nog zou komen was Helen, dochter van de pastor, Magdelena, werkt in het weeshuis. Stephano, de neef van de pastor en heel knap. En meneer Goodluck (broer van Helen, zoon van pastor) die ik 5 minuten gezien heb een maand geleden en waarover Magdalena van de week doodleuk zei dat hij met me wilde trouwen. Nou, doodzenuwachtig in de kerk natuurlijk want hoe ga je daar een beetje fatsoenlijk op reageren. Het viel allemaal wel mee want tegen de tijd dat hun kwamen was de kerk al vol en moesten ze ergens anders gaan zitten. En toen begon de dienst. Er schreeuwde 1 man iets voor in de kerk, dit zal wel een of andere dominee zijn geweest en daarna schreeuwde heel de kerk het na. Beangstigend. Echt, ik werd doodsbang. Toen begonnen er nog mensen te huilen ook natuurlijk en leek er wel een man bezeten te zijn want hij maakte danspasjes die een klein kind doet maar hij was wel 40. Heel lenig was hij.
Alles in het Swahili dus echt leuk was het niet. Ineens vanuit voor in de kerk hoorden we een gejammer en gekrijs en we hadden allebei even aandacht voor wat anders want het klonk erg beangstigend. Toen ik vroeg wat er gebeurde zei Helen: “Demons”. Heerlijk, een minuut later keek ik achter me en zag ik een vrouw die werd weggedragen door 4 mannen. Nog steeds gillend.
Nadat het ineens 2 uur was wilde ik toch wel weg. We zaten er toen al minstens 4 uur. Gelukkig mochten we de kerk verlaten en zijn we naar het huis van Helen en Goodluck geweest. Gentleman als Goodluck is betaalde hij mooi de bus voor ons, keek hij rond of niemand onze tas stal, in de bus pakte hij zelfs de tas van ons zodat we niet werden bestolen en als ik de weg over wilde steken stond hij elke keer erg vriendelijk te lachen totdat ik was overgestoken. Toen ik als een klein kind heel ongeduldig de weg wilde oversteken zonder echt te kijken pakte hij snel mijn hand om me tegen te houden, die liet hij niet meer los totdat ik de weg over was gestoken. Chantal keihard lachen natuurlijk.
Voor de rest was het een heel leuke en gezellige middag!

Maandag had Barakka honger. Barakka is echt een heel lief ventje van 7 jaar die eigenlijk niet in het weeshuis wil zijn maar moet omdat zijn moeder niet voor hem kan zorgen, ze drinkt erg veel. Hij zegt ook geregeld dat hij naar huis wil. Gisteren voelde hij zich niet lekker en was hij heel stil. Toen ik vroeg wat er was zei hij: “Ik heb honger”.
Ik stond met mijn mond vol tanden, dan weet je echt niet wat je moet zeggen. Vroeger werd ik echt doodgegooid met het excuus: “Ja, dan moet je die kinderen uit Afrika eens zien! Die zouden er heel blij mee zijn”. Dat gaat hier natuurlijk niet. Dat zijn de momenten waarop je wel weer geconfronteerd word met hoe rijk je bent en hoe arm ze hier zijn. Ze zijn wel extreem gelovig in een manier die mij vroeger verteld werd dat dat niet mocht. Als je hier een huis nodig hebt dan bid je om een huis en dan blijven ze in de veronderstelling dat God je een huis geeft. Nou als ik vroeger in mijn gebed heel subtiel verwerkte dat ik een Barbie toch wel heel leuk vond werd dat flink afgekeurd hoor. Ook kun je in de kerk van de pastoor tegen een klein geldbedrag voor je laten bidden. Dus als de pastoor bid dat God jou een huis zal geven, krijg je dat ook. Cultuurverschil.

Voor de rest hebben we gisteren het geweldige idee gehad om onze geiten van de ene boom naar een andere te doen. Nou denken we wel vaker dat we iets kunnen maar dit hadden we kunnen weten dat dit niet in onze macht lag. Moedergeit die Minnie heet staat vast aan een boom en babygeit Micky loopt er zo’n beetje rond. We hebben echter de domste geit ooit gekocht (of zijn ze allemaal zo?) want mevrouw staat binnen 5 minuten vast. En echt vast, vast. Dan gooit ze zich neer en zit er geen beweging meer in te krijgen. Ze staat ergens vlakbij het weeshuis maar wel tussen allemaal bosjes, nu hadden wij het idee om haar aan een grotere boom te binden waarbij veel meer ruimte was en schaduw en waar ze ook nog struikjes hadden om te gaan eten. Het zal zo’n 15 meter zijn geweest met struiken er tussen maar 15 meter is flink veel met een geit die bang voor je is. Nadat we eindelijk het touw tussen de takjes vandaan gekregen hadden waren we eigenlijk al best trots op onszelf. Een paar meter verderop waren ondertussen 3 trotse Afrikaanse vrouwen ons gaan bekijken. Heerlijk.
We zullen er wel weer geniaal uitgezien hebben want Chantal hield het touw beet terwijl ik probeerde de geit naar haar toe te bewegen. Een geit is bang voor je. Dat wist ik. Maar ik wist niet dat hij zo bang was dat hij telkens een meter de lucht in sprong en 3 meter opzij sprong. Na 1 meter vooruit te komen vond de geit het een goed idee om zichzelf weer rond een boompje te draaien en kon ik hem er weer rond “leiden”. Of rond rennen. Met een rode kop van de hitte en toch ook wat schaamte heb ik als een dolle heen en weer gerend om hem naar de boom te leiden. Babygeit mekkerde er gelukkig lustig op los en rende telkens naar mama.
Toegegeven dacht ik dat het karwei binnen een mum van tijd geklaard zou zijn. Na wat rondgerend te hebben en telkens nadat de geit zich weer vast had gerend hem weer bevrijd te hebben had ik er genoeg van. Chantal mocht wel even rennen. Blijkbaar is Chantal daar beter in want binnen een paar minuten stond hij al vrij ver van de struiken en een stuk dichter bij de boom. Uiteindelijk zijn we volgens mij ruim een half uur bezig geweest. We zullen er wel uitgezien hebben als 2 enorme westerlingen met rode hoofden en we ploften daarna lekker op de stoelen onder de grote boom voor wat schaduw, hier hebben we een half uur uit zitten puffen om daarna weer vrolijk te gaan helpen met de kids. Die hebben ons overig niet bezig gezien waar ik echt dolblij mee ben want die hadden ons er nog weken mee gepest dat we zo “leuk” bezig waren.
Ik kijk net op mijn blog om te kijken over hoeveel dagen ik terug ben en tot mijn grote schrik zie ik dat ik over 50 dagen al weer terug sta in Nederland. Pfieuw. De tijd vliegt echt voorbij en zal wel weer blij zijn als ik mijn eten weer heb haha. Mijn rijst met bruine bonen en banaan eet ik nu alleen maar omdat ik moet eten, niet omdat ik het wil. Met tegenzin kruip ik ‘s avonds weer naar de keuken om te kijken of we toevallig niet ineens iets anders hebben gekregen. Nooit.
Nu we in het weeshuis school zijn begonnen is er wel veel meer structuur in het leven gekomen en daardoor is het voor ons ook rustiger. Waar we eerst een hele ochtend kaartspelletjes zaten te spelen kunnen we nu veel meer doen. ‘s Middags lunchen we er ook, iedereen had ons gewaarschuwd want daar zouden je darmen niet tegen kunnen maar we eten er nu al bijna 2 maanden en nog nooit last van gehad. We eten daar natuurlijk rijst met bonen of ugali met bonen. Allebei even erg maar goed als je de kinderen heel blij ziet zijn met rijst dan eet je zelf ook heel blij je rijst op! ‘s Middags tussen 2 en 4 uur is het meestal de tijd voor slapen!
De vorige weken hebben we niet echt meegeslapen maar gisteren heeft Chantal voor het eerst 2 uur meegeslapen. Ik zat op de grond want er was niet genoeg plaats en ik wil niet de plaats van de kinderen innemen dus ik zat op de grond toen Junior (3 jaar) ruzie kreeg met Kevin (5 jaar). Junior in janken uitbarstten natuurlijk. Uiteindelijk hem in mijn armen getroost waar hij heel lief in slaap is gevallen en daar 2 uur heeft liggen slapen. Heel lief. Vandaag ben ik gaan slapen en is Chantal met de oudere kinderen bezig geweest. Heel erg lekker om even 2 uur te slapen en Efraim en Barakka waren vandaag heeeeeul erg blij toe teacher Maxime ook mee ging slapen! Er zijn niet genoeg bedden dus dat is elke keer een gedoe om iedereen er in te krijgen en een goed plekje te geven. Maar zodra Teacher Maxime haar ogen sluit weten ze dat het tijd is om te slapen en dan slapen ze ook binnen 5 minuten. Na 2 uur worden we dan wakker en met een duffe kop liep ik nog wat rond totdat de kinderen ook wakker worden maar die lopen dan nog echt versuft rond te zwabberen, wat wel heel vertederend is.
Zo gaan de dagen hier wel zijn gangetje. Het is echt een waanzinnig land en ik heb nog niet echt bar veel zin om terug te komen maar goed ik zie dan mijn familie, vrienden en collega’s weer en wat zal ik weer blij zijn om bij de Bakker weer mijn broodje gezond te eten!
En het antwoord op mijn titel is natuurlijk JAAAAAA. Tuurlijk kom ik terug, voor hoe lang dat is maar de vraag haha! CIAO.

Ps. We zijn van plan om bedden te gaan kopen van het geld wat we binnen gehaald hebben zodat we de kinderen betere slaapplekken kunnen geven! Donderdag gaan we er om!

  • 25 Januari 2012 - 07:26

    Marianne:

    Heel erg gelachen om je geitenverhaal. Succes met de aankoop van de bedden en bij alles wat jullie nog verder doen.
    Groetjes voor jou en natuurlijk voor mijn dochter.

  • 25 Januari 2012 - 07:42

    Addie:

    Gaat dat je toekomst worden?
    Ontwikkelingswerk.
    Eet je daar veel vers fruit?Overheerlijke ananas,mango e.d?

  • 25 Januari 2012 - 15:20

    Cor:

    Prachtige bewoording van jullie belevingen. Heerlijk geschreven Maxime! Is die geit al eens gemolken? Zeker zelf eens proberen en vooral gedetailleerd beschrijven. Succes met jullie verdere werk!

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Tanzania, Dar es Salaam

Tanzania

Recente Reisverslagen:

08 April 2012

how's life in holland

15 Maart 2012

Goodbye

22 Februari 2012

Beautiful life.

22 Februari 2012

Beautiful life.

12 Februari 2012

32 days left...
Maxime

Actief sinds 26 Sept. 2011
Verslag gelezen: 171
Totaal aantal bezoekers 20849

Voorgaande reizen:

01 December 2011 - 15 Maart 2012

Tanzania

Landen bezocht: