Goodbye

11 maart 2012
Aangezien ik denk dat dit mijn laatste blog word ga ik hem lekker uber lang maken zodat ik iedereen dik 2 uur aan die computer vastgeklampt houd!
Het is al eeuwen geleden dat ik een blog bijgewerkt hebt maar daar heb ik een paar heel goede excuusjes voor. Zo heeft mijn oplader van mijn laptop het begeven en ze hadden hier gelukkig wel een Apple Store maar ja als je in Tanzania bent ga je niet als eerste daar naar op zoek want dan ben je met heel andere dingen bezig. Daarnaast slapen we veel te vaak in het weeshuis dus is er geen tijd om op de laptop te gaan. En als laatste en misschien wel de beste reden ooit: we zijn op safari geweest. Voor 3 dagen. Naar Mikumi National Park met een privesafari. Onze gids en chauffeur genaamd Ema kwam ons ophalen thuis en we reden in een noodsnelheid naar het park.
Onderweg zagen we al apen langs de weg zitten en werden we al helemaal gillend gek! Aangekomen bij het safari park heeft Ema de binnenkomst geregeld en het dak van de Jeep open gegooid en konden we beginnen aan onze safari. Ik was vastbesloten een nijlpaard te zien en Chantal had haar hoop gesteld op een echte leeuw. Chantal heeft gelukkig iets te veel Zootycoon gespeeld vroeger (of nog steeds?) en daardoor weet ze de meest rare feitjes en toen de gids over een bepaalde boom begon te praten werd ze helemaal enthousiast want Chantal wist welke boom het was want bij Zootycoon moest je die altijd in het verblijf van de olifanten plaatsen. Helaas bleek onze kennis iets te weinig te zijn want nadat we een hele dag hadden rondgereden en in onze ogen gazelles hadden gezien haalde Ema ons uit onze droom door ons te vertellen dat het impala’s waren. Ik heb nog nooit van mijn leven van een impala gehoord maar het was blijkbaar heel duidelijk geen gazelle.
Dag 1 hebben we een enorme hoeveelheid aan dieren gezien van buffalo’s, zebra’s, vogels (ja, mama hier waren wel vogels), giraffe’s en olifanten.
Vooral de olifanten waren echt immens mooi. Ze liepen gewoon langs je auto wat echt heel gaaf was. Nadat Ema ons verteld had dat olifanten maar een zicht van 30 procent hebben en daarom de flits uit moest omdat die een olifant gek zou maken hebben we dat maar snel gedaan. Chantal vond het nog wel nodig om daarna de meest geniale opmerking ooit te maken toen een olifant iets te dichtbij kwam voor haar gevoel: “Hij ziet me! Hij ziet me!” Ik heb me kapot gelachen omdat een olifant haar nooit gezien kan hebben. Gelukkig had ik die ochtend eenzelfde opmerking gemaakt. De apen die langs de weg zaten zaten echt serieus niks te doen en toen we vroegen waarom ze in hun eentje zaten, want apen waren toch dieren die in een groep leven, antwoordde Ema: “ze bewaken alles”. Maxime floepte er toen iets te beschamend uit: “Bewaken ze de weg dan?”.
Dag 2 hebben we weer een Game Drive gedaan. Een Game Drive is gewoon rondrijden in het safari park maar blijkbaar moet daar een stoere naam aan worden gegeven. Wederom hebben we de uitgestrektheid en de immensheid van Tanzania mogen zien. Ik ben echt geen natuur liefhebber maar als je dit ziet ben je toch wel even stil. De oneindigheid en dan op de horizon de bergen die er als een schilderij tegen aan zijn gezet zijn echt waanzinnig mooi. Ook de dieren die we gezien hebben en die we heel snel zagen waren echt gaaf. Giraffe’s die met hun “humbling walking” of zoals wij het noemen “slow motion lopen” langs komen rennen. Zebra’s die voor je auto de weg over steken. Een nijlpaard dat net met zijn hoofd boven water komt. Een Pumba uit the Lion King die zich achter een struikje verschuilt. Buffalo’s met vogels op hun hoofd die je heel boos aankijken en waar je echt bang van word. Olifanten die in een groep langs je heen lopen en die gras etend je niet eens zien.
Wat vooral heel gaaf was was dat we op dag 2 leeuwen hebben gezien. Alhoewel het illegaal is om van de zandweg af te gaan vond een andere auto het een gaaf idee om dichter bij de leeuw te gaan door het gras te rijden maar stond hij na nog geen 5 meter vast. Een andere auto heeft hem er uit moeten trekken. Op dag 2 was Ema al zo op ons gesteld geraakt en wilde hij volgens mij heel erg stoer doen om ook dat te proberen en zowaar lukte het. We zijn met onze auto nog geen 3 meter van een leeuw geweest en echt het was zo indrukwekkend. Het is echt een mooi beest!
Sowieso was Ema flink op ons gesteld geraakt. Ema is een jongeman van 30 (denken we) jaar die er niet slecht uit zag en die voor het eerst met 2 jonge blanke dames in een auto zat. Door elke auto die we tegenkwamen zijn we aangehouden want de chauffeur moest toevallig even met Ema praten waarnaar standaard wij heel vriendelijk en lief door de chauffeur van de andere auto begroet werden. We hadden in die 2 dagen safari al zeker 10 huwelijkskandidaten kunnen krijgen maar ja.
Toen we op dag 2 weer bij het park aankwamen kwam meneer de portier vrolijk babbelend naar ons toe: “Mrembo! Beautiful girls. Beautiful girls!”
Toen we bij een Camp Site “pauze” gingen houden want Maxime moest weer naar de wc kwamen er nog meer mensen pauze houden. Onder deze mensen zat natuurlijk meneer de chauffeur die erg verliefd op ons was.
Ema vroeg zich af waarom meneer de chauffeur die een vriend van hem was steeds naar onze auto kwam. Ema: “I think he really likes my car, not?” Chauffeur: “I like everything in it”. Ema: “Haha, it’s not my car?” Chauffeur: “Hmm” Ema: “Do you want to buy my car ?” Chauffeur: “I want to buy you car with everything in it, I want that”.
Heerlijk. Not.


’s Avonds hebben we in een heerlijke lodge geslapen waar we bij het avondeten papaya kregen. Ik had nog nooit papaya gegeten en ik kan je aanraden dat ook niet te doen. We kregen naast papaya een bord friet met kip dat wel speelgoed leek. Ik had mijn frietjes braaf opgegeten maar ik zat echt super vol en toen Chantal haar kip ineens geel was werd ik wat misselijk bij het idee dat ik mijn kip op moest eten dus die ik heb ik mooi laten liggen. Ik dacht: “dan kan ik niet ook die papaya laten liggen” dus ik als een ware heldin mijn papaya opgegeten. Echt met kokhalzen want het was echt zo ontzettend vies. Een soort meloen achtig iets maar dan met een ontzettend vieze plas-smaak. Ik heb geweten dat ik papaya heb gegeten ook want mijn maag is de hele nacht onrustig geweest en ik heb (hoe zeg ik dit netjes) de wc ook bezocht.
We waren heel vroeg gaan slapen want dag 3 stond een bergwandeling op de planning dus wij stonden fris en fruitig op, een wonder op zich na mijn papaya-avontuur. Naar het restaurant gerend om een heerlijk ontbijtje naar binnen te werken, bestaande uit geroosterde boterhammen, omelet en een heerlijk versgezet theetje. Natuurlijk werd er daarna nog een heerlijke papaya gebracht maar die heb ik maar vriendelijk geweigerd. En toen op naar Ema die ons naar de gids zou brengen die ons de berg op zou helpen, zei hij.
Nou waren de meiden die ons deze bergwandeling hadden aangeraden in eigen woorden “not in shape” en dachten wij dat wel te zijn. We lopen hier elke dag een uur in de zon en zweten ons verloren en we zijn hele dagen druk in de weer met kinderen die we op tillen en op onze rug dragen. De meiden hadden gezegd dat ze heel makkelijk de berg op kwamen dus Chantal en ik dachten die berg op te rennen. Toen we dag ervoor bij de bergen aankwamen en we de immense bergen zagen moest ik toch even slikken: “Hoe ga ik daar op komen, ik haat wandelen”. Maar goed onze gids waarvan ik de naam ben vergeten en die ik bij gebrek aan zijn naam maar even Kees noem stond al te trappelen want hoe vaak krijg je 2 jonge blanke meiden die een berg willen beklimmen?
Nooit, waarschijnlijk, en ik begrijp waarom. Ietwat onvoorbereid op onze bergwandeling reden we naar het beginpunt. Kees met zijn bergschoenen aan rende de berg op. Helaas hebben ze hier tropisch regenwoud dus het leek net of ik het zwembad Scheldorado in stapte en ik zweette me verloren. Over mijn hele lichaam gutste het zweet er zo ongeveer uit. Na een half uur bijna rennend die berg opgelopen te hebben hadden we het gehad. Hoe gaan we dat 4 uur volhouden? Ik zag het al niet meer zitten en Chantal steunde me in mijn punt. Mijn tas woog door op mijn rug, mijn gezicht drupte van het zweet en tot overmaat van ramp kreeg Chantal ineens zwarte vlekken voor haar ogen. Dat ging niet helemaal goed. Kees deed er natuurlijk niks aan en alhoewel ik Chantal al lang geleden op het hart heb gedrukt niet flauw te vallen in mijn bijzijn want ik weet dan niet wat ik moet doen, vond zij het een goed idee zich om een rotsje neer te vleien en langzaam flauw te vallen. Kees wist nu helemaal niet wat te doen, net alsof het zijn eerste keer was dat er iemand in zijn bijzijn flauw viel maar dat kan ik me niet voorstellen. Ik wist helemaal niet wat te doen, ik heb een klein beetje beschamend, want ik wist mijn eigen vriendin niet eens wakker te houden, “Chantal, Chantal” staan roepen en haar zachtjes aan staan te tikken.
Ineens kwam ze bij en waar ze de energie vandaan haalt weet ik niet maar ineens stond ze op en wilde ze de berg op. Gelukkig niet helemaal naar de top maar ze was herboren en nadat de gids vertelde dat als we een half uur liepen we een waterval zouden zien wilden we toch verder. Dus wij verder gegaan en jahoor een waterval. Natuurlijk vond Kees het een goed idee om te zeggen dat als we nog een half uur liepen we in een waterval konden zwemmen dus wij weer verder gesjokt en JAJAJA water! Wij onze kleren uitgetrokken en in onze zwemoutfitjes dat water ingedoken. Het was steenkoud en het was water recht uit de waterval maar het was echt een waar paradijs.
Zoals jullie nu ondertussen doorhebben is mijn blog al vrij lang maar wil ik nog veel meer vertellen. Op het moment dat ik dit schrijf denk ik dat ik mijn blog pas in Nederland op internet kan plaatsen dus wil ik ook een afscheid ding van mijn tijd in Tanzania schrijven. Nu ik hier nog 3 dagen zit heb ik echt nog geen zin om naar Nederland te gaan en bij alles wat we als ‘laatste’ doen moet ik even slikken bij het idee dat ik donderdagavond mijn eigen bedje in kan duiken. Hoe blij ik daar ook mee zal zijn, zal ik het gekwebbel van Chantal die me elke avond zowat in slaap praat toch wel missen. En mis ik haar gekwebbel niet dan mis ik wel de kindjes in het weeshuis die ’s avonds voor het slapen gaan nog een kwartier liedjes uit volle borst meezingen. En soms zit ik op een plastic stoel onder een boom in de schaduw te genieten van teacher Naomi die les aan het geven is en haar manier van lesgeven is nogal niet-traditioneel en ze zingt een hele tijd aan een stuk door. De kinderen zijn dan zo blij en gaan helemaal enthousiast mee zingen dat je zelf echt kan genieten van zoiets kleins. Mijn 3,5 maand hier zijn echt voorbij gevlogen en zijn zoveel beter geweest dan ik ooit had mogen dromen. Ik zal iedereen heel erg gaan missen en ben heel dankbaar dat ik zoveel mooie en lieve mensen heb mogen ontmoeten. Ik zal als een volmaakt gelukkig mens terug naar Nederland gaan.
De kinderen hebben mij zoveel gegeven en daardoor ga ik hun heel erg missen. Ik weet zeker dat ook hun goed terecht zullen komen want het zijn stuk voor stuk vechtertjes die hun plekje in de maatschappij zeker weten zullen weten te veroveren en ik ben heeeeeeul dankbaar dat ik 3,5 maand in hun leven heb mogen zijn en dat ik maar een heel klein beetje mee heb mogen werken aan hun toekomst omdat ik echt ontzettend trots op iedereen ben.
De glimlach van een kind is het grootste geluk.

Ik wil iedereen via mijn blog bedanken voor de donaties. Hier door hebben we echt heel veel kunnen realiseren. Door de mensen uit het weeshuis, ons gastgezin, onze vrienden hier en door de stichting Projects Abroad die ons hier heeft gebracht word ons zo vaak op het hart gedrukt dat we zo’n impact hebben gehad en dat we zoveel goede dingen met het geld hebben gedaan. Dat we zo hard werken en dat we iets geweldigs achter laten. Alhoewel dat natuurlijk leuk is om te horen zeggen wij elke keer: het is niet ons geld. Dat word natuurlijk niet altijd begrepen maar ik hoop dat ik door mijn blogs en door mijn foto’s (en straks mijn verhalen) iedereen er toch iets van heb kunnen laten zien en dat jullie weten hoe het er hier aan toe is gegaan.
Nou ik hoop iedereen ook persoonlijk te kunnen bedanken maar ik zie jullie vast heel snel! Heel veel liefs, Maxime