Beautiful life.

Allereerst excuses voor deextreem lange blog die gaat komen maar afgelopen dagen hebben we zoveelmeegemaakt en ik moet alles vertellen. Zo zijn er tandartsen in het weeshuisgeweest, hebben we de doos uit Nederland binnen gekregen en zijn we Tanzaniagaan verkennen door 5 dagen naar Mbeya te gaan.

De tandartsen die in hetweeshuis zijn geweest hebben al de kinderen geleerd hoe ze moeten poetsen enhoe vaak en daarna zijn alle kinderen gecontroleerd. Dit zorgde voor watopschudding bij sommige maar de meesten hielden zich groot en gingen gewoon opde behandeltafel liggen. De behandeltafel was de salontafel.

Iedereen is gecontroleerd enhet komt er op neer dat eigenlijk de meerderheid goede tanden heeft ontwikkeld.Er zijn 4 kinderen die deze week naar het ziekenhuis gaan omdat er echt ietsaan hun gebit moet gebeuren, daar kijk ik zelf nog niet echt naar uit want datword zeker weten huilen bij sommigen.

De doos die mijn moeder hadopgestuurd uit Nederland is vorige week dinsdagavond aangekomen en als 2 kleinekinderen die een verjaardagscadeau uitpakten hebben we bijna gillend alles eruitgehaald. Ik had niet verwacht dat er zoveel in zou zitten dus we haaldenecht het ene na het andere eruit. Speelgoed, duplo, een trein, kleren, kleren,kleren, kleren, kleren en koekjes! Ik wil iedereen bedanken die dingen heeftgedoneerd want de kinderen waren er echt heeeeeeeul blij mee. Die stralendegezichtjes blijven elke keer weer een oppepper voor je humeur te zijn. Ook dekleren die Ot & Sien aan mijn moeder heeft gegeven staan de kinderen heelerg lief, erg mooi! (foto’s van al het speelgoed en dergelijke komen nog, wantfoto’s spreken veel meer dan woorden)



Nou, Mbeya. Jammer genoegwas onze camera na dag 1 in Mbeya al leeg en we hadden heus wel gedacht aan eenoplader. Die zat braaf in de tas. Helaas is dat natuurlijk een Nederlandseoplader en waren we heel even niet aandachtig genoeg geweest en hadden we geenmoment stil gestaan bij de Engelse stopcontacten. Zodoende dat hij dus na dag 1al leeg was en er niet heel veel foto’s zijn. Nu hoop ik deze blog in zoveellevendige kleuren en geuren te vertellen dat foto’s compleet overbodig zijn.

Nu komt het hele verhaal.Woensdagnacht in het weeshuis geslapen want donderdagochtend moesten we om 5uur klaar staan om te vertrekken met de bus naar Mbeya, voor een 12 uur durendebusreis. Nu zullen de meesten weten dat ik geen ochtendmens ben, en voor eenhumeurig persoon in de ochtend om 5 uur opstaan is geen pretje. Zeker niet alsje de nacht daarvoor niet veel hebt kunnen slapen doordat je en zenuwachtigbent en je gillend gek word van de muggen. Echt gek word.

We zijn uitgenodigd om naarMbeya te gaan door de mensen die het weeshuis runnen. Hun oma is erg ziek en de‘dure’ reis konden ze niet betalen. Voor ons was de reis niet duur dus wijhebben voorgesteld die voor hun te betalen zodat ze hun oma kunnen bezoeken.Gegil en gelach waarna er gelijk werd geopperd dat wij wel mee konden. En zoalseerder gezegd, Chantal en ik zeggen overal Ja op. Dus ook hierop. Dat was hetbegin van wat zenuwachtige momentjes en momenten waarop ik nooit had gedachtdaarin beland te raken. Allereerst dacht ik dat de busreis van 12 uur een warehel zou worden, Maxime kan nog wel eens wagenziek worden en Maxime moet om dezoveel uur naar de wc. Dat gaat in een bus natuurlijk niet zomaar. Maar goeddonderdagochtend met een brak hoofd met immense wallen uit mijn bed weten tekomen, zoals eerder gezegd erg slecht geslapen maar goed in de auto op weg naarhet busstation. Onze reisgenoten waren gelukkig 2 enorme jongens; de neef en dezoon van de pastoor. Dat was wel fijn want op het busstation aangekomen kwamiedereen op ons afrennen om buskaartjes te verkopen. Die hadden we gelukkig al,dus we zijn snel de bus in gerend. En toen begon het.

Het was een eitje, debusreis. Werkelijk waar. Je ziet in een 12 uur durende busreis van oost naarwest echt het Afrika uit je dromen voorbij schieten, en het is werkelijk waarschitterend. Ik heb met open mond zitten kijken. Van een nationaal safari park,tot de kleihutjes, tot de grootsheid van de bergen. Onderweg reden we door hetMikumi National Parc, dit is een safari park!!!!!

En zo hebben Chantal en ikonze halve safari eigenlijk al gehad want we zaten met zijn tweetjes aan hetraam vastgeplakt. Ik was aan het kijken en ineens wees iemand me er op dat ereen aap zat. Een aap? Een AAAP? Een AAAAP? NEEEEE?!

Ik had zojuist een aapgezien. Chantal beweert nog steeds dat het een geit was maar goed ik had mijn 1eaap gezien en geiten lopen niet rond in een park met leeuwen.

1 minuut later hoor ikineens Chantal: Een giraffe! Een giraffe! Als 2 toeristen hebben we echtbeschamend gegild elke keer als we een dier zagen. We hebben troepen olifantengezien, giraffes, bufffalo’s (heten die zo, of bizons?), zebra’s en gazelles.

We kwamen langs een kleinmeertje en daar stonden ontelbare gazelles, zebra’s en naja buffalo’s bijelkaar om water te drinken, een waar Lion King momentje!

Na alle opwinding moestMaxime natuurlijk naar de wc. Gelukkig was dat ingepland want nadat we het parkuit waren en we 15 minuten later ineens in the middle of nowhere stopten kondenwe plassen. Ik zoeken naar een gebouw waar ik naartoe moest maar zo werkte hetniet. Gelukkig hadden we de zoon van de pastoor bij die me de bus mee uit hielpen naar links wees. Daar. “Wat, daar?”

En toen zag ik tot mijngrote schrik wat hij bedoelde, links was voor de vrouwen, rechts voor demannen. Mijn gezicht zal boekdelen gesproken hebben want hij barstte in lachenuit. Grappig.

Naja, in tegenstelling totwat onze hostaunt ons verteld had: “iedereen is preuts, je zal niemand naaktzien”, trok hier iedereen zijn broekje naar beneden en ging lekker plassen.Gelukkig waren de mannen nog van de vrouwen gescheiden maar als enige blankevoel je je wederom toch een beetje bekeken. Maar goed ik moest plassen dus ikals enige met mijn wc-papiertje helemaal naar het einde gelopen en mijn broekjenaar beneden gedaan. Net op dat moment komt er nog geen meter verderop eendikke Afrikaanse vrouw met een enorme kont me vergezellen om daarna naast meneer te hurken. Heerlijk. Ik was natuurlijk heeeeeul snel klaar en ben snelteruggerend naar de bus, onderweg opgeschrikt door wel 10 blote vrouwen.

Nou uiteindelijk hebben weer ruim 13 uur over gedaan. Om 5 uur vertrokken van het weeshuis voor 1 uurnaar het busstation. Om 6 uur in de bus tot aan Mbeya waar we om 7 uuraankwamen. En niet eens heel moe.

Ze hadden ons verteld datMbeya ‘koud’ was. Chantal en ik lachten schamper want hoe koud kan Tanzaniazijn. Nou ik kan je vertellen dat het toch inderdaad ineens frisjes was, nietkoud maar wel wat frisser. Ik heb in de bus zelfs mijn sweater aan kunnen doen.Toen we door een met naaldbomen begroeide vallei reden en ik de geur konopsnuiven voelde ik me helemaal thuis. Als ik ergens in Tanzania zou gaan wonendan zou het Mbeya zijn, het is veel koeler. Rustiger ook.

Aangekomen moesten we eerstnog langs Bibi. Langs oma. En daar mochten we nog avondeten ook. Wij in eentaxi gesprongen die ons heeft afgezet bij bibi’s huis. Bij bibi aangekomen werdenwe ontzettend hartelijk en lief ontvangen en waren ze helemaal door het dolleheen dat er zowaar twee blanken in hun huis waren. Oma’s eerste vraag was of weengelen waren. “uh nee”

Gelukkig hebben we iedereenheel lief te woord gestaan en kregen we daarna een bord eten. Een bord etenwaar ik een week mee zou kunnen doen. En dat mocht ik opeten. Pfff, dat waseven slikken want hoe niet netjes is het als je dat zou laten staan. Uit hetniets was daar ineens de taxi dus moest ik het wel laten staan!

We zijn daarna naar hethotel gegaan en ons bed ingedoken.

Volgende ochtend eenheerlijk ontbijtje en werd er weer van ons verwacht dat we naar oma gingen. Tevoet. Het landschap rondom Mbeya is echter geweldig! Je kijkt echt je ogen uit.Het voelt voor mij een beetje aan als Zuid-Frankrijk met enorme bergen. Mbeyaligt een klein beetje in een dal en is opgeven door bergen. Dezelfde wegen,dezelfde geur, dezelfde rustige sfeer. Heerlijk. Als je de ene straat uitloopten afslaat krijg je soms echt een waanzinnig uitzicht. Als je een heuvelopgelopen bent krijg je ook echt een waanzinnig uitzicht.

Voordat we bij oma aankwamenmoesten we nog een levensgevaarlijk bruggetje over en daar was ik toch eenbeetje op mijn hoede voor. Ik zag mezelf al die brug af denderen. Gelach van detwee jongens natuurlijk want ja Maxime was weer flink blank bezig. Ik heb nogverschillende keren over dat bruggetje gemoeten maar ik ben nog steeds net zobang als de eerste keer. Bij oma was het weer gezellig op zich. Ze zit je alleensteeds heel eng aan te kijken en dan in het Swahili te praten en ik weet welwat Swahili maar ik kan niet met een oude oma communiceren, blijkt wel.

Uh ik zie ineens dat mijnblog al verrekte lang is en ik kan elke dag wel uitgebreid gaan bespreken maarik kan het beter tot de leuke momenten beperken, denk ik.

Op diezelfde dag hebben weJustin ontmoet, een neef van de jongens en die beloofde ons op zaterdag de bergmee op te nemen want daar zouden apen zitten. Maxime werd helemaal enthousiastbij het woord aap. Geen idee waarom maar blijkbaar word ik daar heel blij van.

Dus op zaterdag in onzebergschoenen, bergtas, bergmuts en bergkleren de berg op. Not. Met mijnslippers die trouwens best wel wat aankunnen de berg op. Ik had wel een dunpaadje verwacht maar dit was wel heel dun en heel klein en af en toe ook glad.Maar ik heb het overleefd dus. We liepen midden door de bossen en de planten enna een kwartier wandelen zagen we al een adembenemend sprookjesbos. Met van dielianen waar apen aan hangen. Toen ik die zag wist ik dat er apen waren! Het boswas echt super mooi, een regenwoud met enorme bomen en naja waanzinnig. Wat nogleuker was, was dat daarna Justin ineens ergens naar toe wees: een aap. Ikwilde gillen maar wist snel mijn hand voor mijn mond te slaan zodat ik de aapniet weg zou jagen met mijn gegil. En jahoor, daar zat een aap. In het wild.Naar ons te kijken. Ik was echt zo ontzettend blij want wie heeft nou ooit eenaap in het wild gezien. Blijkbaar hadden we bananen mee moeten nemen want danwas hij naar ons toe gekomen maar ja dat hadden we natuurlijk niet. Maar ik hebmet open mond wel 5 minuten naar hem staan kijken, en hij naar ons. Had ook nognooit blanken gezien waarschijnlijk. We hebben nog wat meer apen gezien maardie eerste was wel zo’n mooi moment!

Daarna doorgelopen en na watgestrompel en geklungel want zo snel lopen wij niet een berg op hadden we echteen uitzicht waar je u tegen zegt. Fantastisch mooi. Ik heb die dag alleen maarlopen stralen door al het moois wat ik gezien heb.

Ik was al verliefd op hetland door de mensen en de cultuur maar nadat ik de grootsheid van Tanzania hebgezien ben ik echt helemaal hoteldebotel en vraag ik me echt af hoe ik dit landga kunnen verlaten. Ik zal het in ieder geval nooit vergeten. Nooit.

We hebben 5 heel leuke en gezellige dagen gehad in Mbeya en alhoewel ik alles zou willen vertellen, elkeminuut bij oma, de hang-wc waarvoor ze zich wel duizend keer verontschuldigdhebben, de kou, het hotel, alles, gaat dat natuurlijk niet. In Nederland ga ikde eerste maand alleen maar doorratelen over hoe geweldig Tanzania wel niet is.

Ik wil natuurlijk nog weleven over de kerk vertellen.

Het was weer een born-againkerk en ze hadden ons verteld dat hij in het Engels was en dat hij van 10 tot 1duurde. Ik vond dat al belachelijk lang maar heuj je gaat toch gewoon mee. Hijwas natuurlijk niet in het Engels en natuurlijk begon hij pas om half elf enduurde hij tot 2 uur volgens mij. Toch ietwat gepikeerd want waarom kunnen zenou nooit eens eerlijk vertellen hoe lang iets duurt, de kerk daarnauitgelopen. De kerk was toen nog niet eens klaar. Na 3 uur in het Swahiligepreek gehoord te hebben waar je echt geen ene bal van begrijpt hadden we hetmet de born-again kerk wel gehad. Gelukkig was deze wel niet zo eng als devorige keer en was hij wel heel vrolijk met gospel liedjes (ook Swahili maartoch) en werd er niet ‘gevochten’ zoals de vorige keer.

Nou dit was in een notendopmijn verhaal van Mbeya en alles en ik hoop dat hij niet te lang is, vast niet.Een mooie afsluiter van dit verhaal vind ik het briefje wat Magdalena gisterenvoor me geschreven heeft. Magdalena is een vrouw van 20 die in het weeshuiswerkt en die helemaal geweldig is haha! Ik ga haar zo ontzettend missen. Nog 22dagen en toen ik haar dat gisteren vertelde kreeg ze bijna tranen in haar ogenen werd ze heel stil. Erg lastig omdat je van iedereen afscheid moet gaannemen. Maar goed ik hoop dat ik snel weer een keer terug kan!

‘God bless Maxime &Chantal because they help us for many things. Lord, I wish one day they willcome back again.

Also bless her familyespecially father, mother, uncle, aunt, bibi (grandmother), babu (grandfather),young brother and sister. Ooh my lord never forget to bless her life and job.Jesus give them a big power, good health and to grown knowledge and help tosave other kids, even in their homes.’

Daarna nog een klein stukjeover alleen Max waar ik bijna van ging janken.

‘Maxime she very beautifuland she make me happy every time of the day’

En zo word je je er maarweer bewust van dat het leven hier werkelijk waar schitterend is.