32 days left...

Eigenlijk zou ik elke dag een kleine update moeten doen op mijn blog want aangezien het alweer veels te lang geleden is dat ik een blog geplaatst heb weet ik helaas wederom niet waar ik moet beginnen. Elke dag hier is zo’n avontuur dat ik over elke dag wel wat zou willen vertellen maar aangezien vaders me verteld heeft dat mijn blogs vaak relatief lang zijn en dat mensen er voor moeten gaan zitten om hem te lezen houd ik het maar bij die lengte en niet langer want anders zou je er elke keer een half uur voor uit moeten trekken wat ik dan weer wat veel vind.
Van de week zijn we natuurlijk weer bij onze kindjes in het weeshuis geweest. Met de aanpassingen en verbeteringen die we tot nu toe gedaan hebben zijn al veel dingen verbeterd. Zo leggen de kippen echt als gekken eieren en kregen Chantal en ik van de week een heerlijk ei! Superlekker want zelfs voor ons is het al sinds november geleden dat we een eitje hadden gegeten. Dat ging er dus wel in!
Afgelopen woensdag was onze vrije dag en zijn we naar het winkelcentrum geweest want we moesten weer even wat eten en drinken kopen. Natuurlijk net op het moment dat Maxime zich niet lekker voelt en het heel warm krijgt en het zweet haar uitbreekt en ze op een bankje moet gaan zitten komt er een meneer naast me zitten. En niet zomaar 1, nee eentje die het nodig vind andere mensen het leven moeilijk te maken. In mijn mening. Op het moment dat ik stront chagerijnig (dat kan hier ook ja) op het bankje zit komt hij: “Hello, what’s your name?” Ooooooohnee, daar gaan we weer, denk ik.
Als hij vraagt waar ik woon in Dar-es-Salaam lieg ik dat ik het niet meer zeker weet maar dat het ergens in de buurt is van Africana, wat flink ver van ons huis vandaan ligt. Nadat hij gehoord heeft dat ik daar woon vond hij het een goed idee dat hij eens bij mij of ik bij hem langs kwam. Meneer is zo’n 30 jaar maar dat maakt hier niets uit. Als hij daarna verzucht: “I need your company” heb ik het gehad. Hij heeft 30 jaar zonder me gekund en nu ziet hij 1 minuut een blanke en ineens kan hij niet zonder haar. Krom.
Natuurlijk zijn de mannen hier niet echt opgevers dus nog een paar pogingen verder wil ik het liefst de doorzichtbaarheids-mantel van Harry Potter zodat ik weg kan vliegen van meneer. Met een boze blik hoop ik zijn pogingen te stoppen maar dat gaat natuurlijk niet, Chantal werpt hem ook een paar boze blikken toe en uiteindelijk geeft hij de hoop op. Denk je.
Ik zit 5 minuten later nog op de bank en komt hij weer vrolijk aangelopen. Dat was het moment waarop we besloten toch maar weg te gaan. Echt. Irritant.
Gelukkig zijn ze niet allemaal zo. Maar mocht ik als 40-jarige nog steeds vrijgezel zijn en geen hoop meer hebben om in Nederland een man te vinden dan pak ik mijn koffers en vertrek ik naar Tanzania want daar kan ik uit wel honderden mannen kiezen. Of ze echt huwelijkskandidaten zijn dat weet ik niet maar misschien ben ik tegen die tijd zo wanhopig op zoek dat ik in Tanzania ineens de man van mijn dromen tegen het lijf loop.
Wie weet.
Nadat ik woensdag niet zo lekker was geworden loop ik nu nog steeds niet helemaal op 100 procent maar dat kan ook niet anders als je ziet wat we allemaal doen en wat we allemaal willen bereiken. Af en toe moet je goed rust voor jezelf nemen dus ik slaap ook zo’n 12 uur per nacht of zo haha. We maken erg lange dagen in het weeshuis. Waar alle andere vrijwilligers zo’n 4 uur per dag werken maken Chantal en ik dagen van 9 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds wat vermoeiend is. ’s Avonds plof ik dan meestal ook uitgeput mijn bed in om er niet meer uit te komen, enkel voor de douche, eten of om even op de laptop te kijken.
We hebben van de week ook de huur van het weeshuis betaald van de donaties die gekregen hebben. Een huis huren is niet ideaal maar het geld om een heel weeshuis te bouwen hadden we niet en daar hadden we ook nooit de tijd en energie voor gehad. Het geld voor de huur hadden we wel en we wilden dat graag betalen. De kinderen hebben voordat wij kwamen 2 weken op straat geleefd en we wilden niet dat dat ooit weer zou gebeuren. Doordat ze nu tot half november in het huis kunnen zijn ze verzekerd van een slaapplaats en een dak boven hun hoofd. De kinderen snappen zelf natuurlijk niet helemaal dat wij het betaald hebben dus echt vertellen hoe blij ze er van worden kan ook niet. Maar de volwassen die het weeshuis runnen zijn wel heel blij er mee.
Ik kan wel vertellen hoe blij en trots ze waren nadat we nieuwe kleren voor ze gekocht hadden. Daarvoor moesten Chantal en ik wel onze grootste angst overwinnen: de tweedehands kledingmarkt. Daar heeft waarschijnlijk nog nooit een blanke over gelopen maar ja dat moest wel want dan hadden we veel kleren voor weinig geld. En veel kleren hebben we nodig. Vooral de kleinste jongentjes van 5 jaar hebben allemaal maar 1 broek en 1 of 2 shirtjes. En voor kinderen is dat erg weinig want onze kinderen zijn ook maar kinderen die het leuk vinden om buiten te spelen in het zand en die ook wel eens een hap eten uit hun mond laten vallen op hun kleren.
Toen we de markt opliepen hadden we het geld aan Magdalena gegeven dus we hoefden zelf niet met geld te lopen wat het al wat minder erg maakte. ‘Natuurlijk’ door werkelijk waar iedereen kleren onder de neus gedrukt krijgen en word er door iedereen naar je geroepen of je hun kraampje niet even wil bekijken. Nadat we bij kraampje 1 door de man keihard afgezet werden want hij wilde 3 euro voor een shirtje terwijl je op zo’n markt iets van 1 euro er voor moet betalen, liepen we naar kraampje 2. Daar mocht ik op het kraam gaan zitten en werd de hele stapel verschoven zodat Magdalena er ook bij kon en we goed konden kijken. Gelukkig kregen we daar wel alles voor 1 euro en zodoende hebben we immens veel kleren gekocht. Volgens mij hadden we iets van 40 dingen. Shirtjes en broekjes. Voornamelijk voor jongens. Helaas hadden we sommige jongens veel dikker ingeschat dan ze waren dus de jongens van 5 jaar hebben allemaal maar 1 broek en 1 shirt erbij maar dat is toch iets. We willen nog een keer gaan om ook voor de allerkleinste wat meer te kopen.
Calvin heeft in zijn nieuwe kleren wel een kwartier voor de spiegel staan stralen wat echt ontzettend vertederend was.
Voor alle meiden hadden we 1 kledingstuk meegenomen want die hebben echt al extreem veel kleren maar die waren allemaal dolblij omdat ze een nieuwe combinatie hadden.
De jongens waren ook allemaal heel blij en ons aapje Edigar heeft een hele tijd zijn nieuwe kleertjes aangehad en er alleen maar lachend in rond gelopen. Heel voorzichtig want het mocht niet vies worden. Maar vooral de manier waarop Calvin zo ontzettend gelukkig en tevreden voor die spiegel stond te lachen naar zichzelf en zag hoe mooi hij was gaf mij zoveel voldoening. Het is natuurlijk logisch dat het werk zoveel voldoening geeft maar het zijn echt die kleine momentjes die het hem doen, die het werken hier zo leuk maakt! De manier waarop hij zo blij met zichzelf was terwijl Calvin vaak het jongentje is die altijd pech heeft was heel mooi.
Het is ook grappig dat Chantal en ik ondertussen alle kinderen al kennen en dat we bij sommige maar 1 woord nodig hebben om gelijk te weten over welk kind we het hebben. Zo zegt de knappe Efraim altijd “the food is nicie.” Zijn uitspraak van het Engels is echt heel lief. Toen Yasinta een keer nieuwe kleren had gekregen en ze de kamer uit kwam gelopen heeft Efraim heel erg lief gezegd: “It looks so goodie on you, nicie!”
Nou mijn blog is alweer uberlang en ik ga er maar weer een eind aan maken. Over 32 dagen sta ik alweer terug. Echt de tijd vliegt zo voorbij. Over 32 dagen loop ik Brussel airport uit en zie ik mijn mams, mijn zus en mijn broertje (en wie weet nog meer) weer! Nu al zin in.