Verslagggggg

Vorige week donderdag hebben we de stapelbedden gehaald. Op Facebook staan er wat foto’s van! Het was een zeer vermoeiend dagje want we hebben vanaf 10 uur ’s ochtends tot 5 uur ’s middags heel Dar-Es-Salaam doorgecrossd met de auto op zoek naar de matrassen en beddengoed. Uiteindelijk hebben we alles gevonden en meegenomen naar het weeshuis. Daar is de hele indeling verandert en hebben we met onze 18-jarige leeftijd even tegen alle ouderen verteld dat het helemaal anders moest. Gelukkig luisterden ze heel snel en waren ze het er mee eens. Chantal en ik denken voor ons gevoel veel ‘logischer’ dan hun en we zijn meer op de toekomst gericht terwijl ze hier echt van dag tot dag leven. Wij vinden het logisch dat de kinderen bedden nodig hebben terwijl de pastoor er op staat dat ze bijvoorbeeld vlees eten, wat ook nodig is maar bedden zijn op dit moment belangrijker. Nu staan alle 3 de stapelbedden in 1 kamer. Waar de kinderen eerst met zijn allen in 1 bed sliepen en de rest op de grond heeft nu iedereen een bed dat gedeeld word met zijn tweetjes of drietjes. Allemaal door het dolle heen natuurlijk door de bedden en het is zo af en toe een wel een karwei om de kinderen te gaan laten slapen want het is natuurlijk veel leuker om te gaan spelen met de bedden. We hebben door de 3 nieuwe bedden ook gelukkig muskietennetten kunnen ophangen dus dat is een grote stap vooruit omdat dit preventie van malaria tegen gaat! Ik wil iedereen bij deze bedanken voor het geld wat jullie gestuurd hebben, hierdoor kunnen we echt heel mooie dingen voor de kinderen betekenen en ik wilde dat ik jullie kon uitleggen hoe blij ze er mee waren maar dat gaat nogal lastig. Ik hoop dat jullie door mijn blogs toch een beetje meekrijgen hoe blij ze zijn!

Vrijdag zijn we naar het strand geweest. Wederom een waar feestje. Maxime is keihard verbrand maar echt keihard. Als een rode tomaat heb ik ’s avonds in mijn bed gelegen en heel veel medelijden met mezelf gehad omdat ik met mijn creme mijn rug steeds aan het insmeren was. Echt veel heeft het niet geholpen want ik ben nu aan het vervellen als een gek maar heuj ik was toch poepbruin voor een paar dagen. Alle kinderen als eendjes achter ons aan op het strand naar de zee gelopen. Bij de zee aangekomen bleek het een grote modderpoel dus konden we nog 5 minuten lopen voordat we een stuk fatsoenlijke zee hadden gevonden waar ze konden zwemmen. Het was heel erg eb, maar echt extreem eb dus we konden van ons handdoekje naar de zee een kwartier lopen ongeveer. Dan verbrand je vrij snel kan ik je vertellen. Het was echt zo’n geluksmoment om al die kindjes de zee in te zien plonsen en ze allemaal zielsgelukkig te zien. Ik heb echt een hele dag gelachen en dat zie je zelfs in mijn gezicht want de lijn van mijn neus naar mijn mond is wit omdat daar een kreukel zit als je lacht. Mijn kaken deden ’s avonds ook pijn van het lachen. Het water was echt ondiep dus echt zwemmen zat er voor ons niet in maar de kinderen waren natuurlijk super blij. Toen de ouderen ons vroegen waar we hadden leren zwemmen konden wij het begrip van een zwemschool uit gaan leggen. Met grote ogen stonden ze ons aan te kijken en waren ze heel verbaasd dat we konden zwemmen. We hebben zaterdag gewerkt en zondag zijn we weer naar onze leuke kerk geweest waar tot onze grote schrik het leuke jongerenkoor ineens vervangen was door een ouderenkoor waar een mevrouw dacht dat ze heel goed kon zingen maar echt keihard aan het krijsen was. Dat was weer een flinke domper.
Daarna zijn we met Rosemary van 11 uur tot 4 uur Dar-Es-Salaam doorgereden want ze moest “even” wat boodschapjes halen.
Afgelopen maandag op dinsdag nacht zijn we in het weeshuis blijven slapen. Volgens mij zijn we echt de eerste vrijwilligers die dat ooit gedaan hebben maar we hadden het de kinderen een keer beloofd en als er eentje je elke dag heel blij vraagt: “blijf je vanavond slapen?” en je elke nee moet zeggen dan overwin je je angst voor het donker, de muggen, de “onveilige buurt”, het niet slapen, de vleermuizen, geen elektriciteit en geen wc wel. Dus afgelopen maandag vol goede moed naar het weeshuis. Het weeshuis ligt in Bunju, een wijk van Dar, het ligt nog verder dan Tegeta, wat weer een andere wijk is. In het reisgidsje dat we hadden meegenomen stond dat je beter niet naar Tegeta of verder kon gaan want dat zou nog wel eens gevaarlijk kunnen zijn en ALS je in het uiterste geval dat wel wilde doen je maar beter gewoon een taxi kon nemen want anders was het wel gevaarlijk. Nu gaan wij al 2 maanden naar Bunju waar het “gevaarlijk” zou zijn maar daar heb ik nooit iets van meegekregen.
Maar goed we hebben ’s avonds van alle kinderen om 8 uur een kus gekregen voordat ze gingen slapen en daarna hebben we tot een uur of 12 nog buiten zitten kletsen in het pikkedonker. Echt een kampeergevoel om met je mobieltje waar een zaklamp op zit je tanden te gaan poetsen. Het matras waar we op sliepen had een enorme kuil waardoor ik de hele nacht op Chantal rolde en ik om 2 uur heel gefrustreerd besloot een matras te pakken en om de grond te gaan slapen. Om 7 uur wakker door krijsende kinderen want die waren natuurlijk ook al wakker. Met een duffe kop met enorme wallen onze kamer uitgegaan en extreem blij begroet worden want teacher was er nog! Nu we het hebben meegemaakt zijn we zeker van plan om dat elke week te gaan doen want dan zien we ze nog vaker omdat we de tijd toch echt voorbij zien vliegen en daar niet echt heeeeul blij van worden. Als ik de kans had om hier te gaan studeren zou ik dat zeker doen maar dat zit er niet echt in. Nu hoorde ik dat heel koud is in Nederland en dan word ik nog blijer dat het hier al dagen rond de 28 graden is haha!
Woensdag was onze vrije dag en een vriend van familie van Chantal was in Dar dus daar hebben we wat mee gedronken. Leuk om weer eens Nederlands te spreken met iemand anders en te vertellen wat we allemaal gedaan hebben. Met een super leuke taxi naar huis. Meneer John (de taxi) was een soort reggae man die heel blij was en ons graag wat Swahili leerde. Nadat hij ons gecomplimenteerd had met “i like your style” omdat we hem vertelden dat we in het weekend rustig aan deden en naar de kerk gingen vertelde hij dat hij ook naar de kerk ging. Daarna dat als je naar de kerk ging je “good men, oh or good women” bent en als je niet ging je “bad women” bent. Geniaal. Leuk dat dat je in de taxi op het hart gedrukt word. Ik wil nog veel te veel vertellen maar omdat mijn blog al uberlang is ga ik maar snel stoppen! Ik zal snel weer wat van me laten horen……… Veel liefs en warme groetjes uit Tanzania.
Ps. Hoeveel graden is het daar?