Ruines

Om even snel terug te komen op mijn blog van vorige week; van de week geprobeerd een uur later op ons werk te verschijnen want dat zouden ze toch niet merken en de tijden hier maken niet zo veel uit, we mogen komen en gaan wanneer we willen. Helaas belde de pastoor op om te vragen waar we bleven. Dat werkt hier dus ook niet altijd. Flinke domper.
De geiten zijn er! We zijn woensdag om de geiten geweest! We gingen met de chauffeur ze ophalen. We hebben een moedergeit (die zwanger blijkt te zijn) met haar kindje. Het is een mannetje. Niet helemaal zeker wetend wat ons weer te wachten stond gingen we op pad. Waar we al bang voor waren kwam natuurlijk uit; de geiten moesten in de kofferbak. Nu heb ik niet gekeken hoe de geiten werden beetgebonden maar ze waren behoorlijk aan het mekkeren. Eenmaal in de kofferbak gingen we op weg. Onderweg natuurlijk flink wat keren opgeschrokken door gemekker van meneer en mevrouw de geit, wat wat minder was. Eenmaal in het weeshuis aangekomen stonden alle kinderen binnen een mum van tijd rond de auto. Toen we vertelden dat de geiten in de kofferbak zaten deinsden ze achteruit. De kinderen zijn er nu gelukkig al aan gewend geraakt haha. Het zijn 2 enorm mooie geiten waar iedereen heel blij mee is!

We zijn gisteren naar Bagamoyo geweest. Bagamoyo is een klein 'stadje' ten noorden van Dar-es-Salaam, als ik het goed heb. We zijn er met Helen (dochter van de pastoor), Magdalena (helpt in het weeshuis) en Stephano (knappe neef, die niks zegt) naar toe gegaan.
Allereerst regende het gisterenochtend. We zouden naar het strand gaan maar dat zat er dus niet echt in. We hadden donderdag ook net onze kleren gewassen en buiten laten hangen en zodoende waren deze dus ook weer doorweekt! Met ietwat minder blije gezichtjes liepen we de poort uit, we hadden van donderdag op vrijdag namelijk maar 6 uur geslapen en dat was toch niet zo'n goed idee. Buiten de poort gekomen begon het natuurlijk weer iets harder te regenen en gelukkig hadden we snel een bajaj. Die bracht ons naar het busstation en zo konden we gelijk een extreem kleine daladala in.
In Bagamoyo zijn we naar een ruïne van iets geweest. De meneer die de rondleiding deed heette Mozes. Ik vroeg hem: “uit de bijbel?”. Braaf knikte hij Ja maar toen Chantal later zijn telefoonnummer kreeg heette hij ineens Musa. Vaag ventje.
Het begon al toen we moesten betalen. Waar Magdalena, Helen en Stephano maar 1500 TSH moesten betalen om het 'park' binnen te komen mochten Chantal en Maxime 2000 TSH betalen. Ik keek met stijgende verbazing en een heel klein beetje boosheid naar de uitleg van Helen: Jullie zijn mzungu (blank) en daar vragen ze meer voor. Belachelijk. Echt, ik vind het nog steeds ontzettend stom dat we omdat we toevallig blank zijn we meer moeten betalen. Maar goed even ademgehaald en tot tien geteld en toen vrolijk achter Mozes (Musa) aangelopen. Chantal had al duidelijk gemaakt geen fan te zijn van geschiedenis en ik liep ook niet echt warm voor een rondleiding daar, ik was namelijk nog steeds in de veronderstelling dat we het strand zouden zien! Ik barstte keihard in lachen uit toen Mozes (Musa) zijn rondleiding begon. Met zijn gebrekkige Engels begon hij enthousiast aan de rondleiding. Chantal vond het niet echt bijster interessant en ik kon mijn lachen vrij moeilijk inhouden. Toen ik me eindelijk beheerst had en ik toch wel wat interesse voor hem wilde tonen begon hij vrolijk te vertellen. We kwamen bij een ruïne aan. Dit was heel bijzonder WANT er was een waterput. Neenee, en niet zomaar een waterput. Het was een waterput waar het water ALTIJD op hetzelfde punt bleef staan. In de zomer, in de winter, in het regenseizoen en als het kurkdroog was. ALTIJD.
Nou, als je bij die put was mocht je een wens doen. Ik heb gelijk maar gewenst of we snel naar het strand gingen haha. De ruines waren allemaal grijs met af en toe wat bruin en wit. Toen ik vroeg wat het was antwoordde Mozes: “Ja dat zijn renovaties”. Nu wil ik hun werk echt niet afkraken maar een kind van 5 jaar had die renovaties net zo goed kunnen doen. Maar goed na wat rondgezwabberd te hebben tussen “ruines” wat echt een paar brokken steen waren wat vroeger een ware moskee was had meneer behoefte aan wat vragen van ons. Helaas hadden we weinig vragen en als we er een keer eentje hadden wist hij het antwoord niet. De helft van zijn verhalen waren ook maar wat verzonnen verhaaltjes want zo was er een profeet van 13 jaar die wel bijna 500 jaar geleden geleefd had en toen ze gestorven was er 3 kinderen samen stierven omdat ze zo veel van haar hielden. De 13-jarige profeet was een meisje die de toekomst kon voorspellen. Toen we vroegen hoe ze dat wisten zei hij: “Ja, dat is nou zo”. Nou erg duidelijk, not.
Nadat we de stukken steen bekeken hadden mochten we de bijna oudste boom van Tanzania nog omhelzen! Geweldig natuurlijk want het was echt een enorme boom!
We zijn daarna naar een slavenhuis geweest waar we ook hebben rondgelopen. We hadden dit keer geen gids en zodoende hebben we er niet echt heel veel van geleerd maar het zag er wel heel mooi uit en we weten ook wat er allemaal in het huis heeft gezeten. Het is een gevangenis geweest, een kantoor en een school. Chantal en ik hadden het toen flink gezien maar de 3 anderen wilden nog ergens naar toe lopen om daar nog even rond te kijken. Braaf liepen we achter hun aan totdat we het strand zagen. En de zee. Nadat we de eerste keer even wegrenden riepen ze ons terug. Ze moesten er gelukkig keihard om lachen dat we het strand leuker vonden. Maar goed na nog eens 5 minuten lopen hadden we het wel gezien en renden we uiteindelijk nog keihard richting het strand. Als 2 heel blije kleine kinderen slippers uitgegooid, over het strand naar de zee gerend en pootje gebaad met onze voeten.
We zouden nog een begraafplaats te zien krijgen maar gelukkig hadden de 3 anderen honger gekregen zodat we ergens gingen eten. Na een bord friet met kip voor 2,50 zijn we weer teruggegaan naar huis.
Overigens hebben we een ontzettend bekende zangeres uit Tanzania gezien. We zaten in de taxi van de ruines naar het slavenhuis toen de chauffeur ineens helemaal wild werd samen met Magdalena, Stephano en Helen want de enige echte Bi Kidude liep voorbij! Gillend de auto stilgezet en er uit gesprongen om haar te ontmoeten.
Ik was heel bang van haar. Het was een gestoord oud mens van over de 100 jaar die met een sigaret en een aansteker in haar hand liep en echt heel oud was. Echt haar gezicht leek wel een propje, met uitgezakte ogen en wallen alsof ze haar hele leven nog niet geslapen had. Ook gaf ze ons een verbazingwekkend stevige hand voor iemand van 100 jaar, ik had met haar geen ruzie willen krijgen hoor. Maar goed ik had nog steeds niet echt door hoe bekend ze nou was maar onze hostmom en de dada kenden haar ook dus we zijn waarschijnlijk iets te onbeleefd tegen haar geweest maar goed ik vermoed dat ze drugs gebruikt had want het was echt een raar mens!
's Avonds zijn we weer uit geweest met hostmam Rosemary en tante Hiltruda. Tante Hiltruda is nuchter al een komisch mens want als zij thuis is hoor je haar altijd lachen en echt keihard lachen maar als ze wat gedronken heeft is ze helemaal hilarisch. De club heet Nyumbani Lounge en de Machozi band speelt er altijd live muziek. Echt heel erg leuk! Vooral toen Hiltruda dus iets te veel op had. Ze zit dan echt in elkaar gezakt met haar hoofd mee te deinen op de muziek, geniaal. Toen we daarna met zijn tweetjes naar de wc gingen kon ze ook niet helemaal recht meer lopen, en als je haar een duwtje gaf ging ze 2 meter opzij. Ik heb me echt rot gelachen. Uiteindelijk waren we om half 3 thuis en zijn we lekker gaan slapen.
Vandaag gaan we rustig aan doen en vanavond gaan we naar een bruiloft waar we voor zijn uitgenodigd toen we een maand geleden naar een andere bruiloft gingen!
Morgen gaan we naar andere kerk dan normaal. Het is de kerk waar de pastoor die het weeshuis runt werkt. Het schijnt een echte dans kerk te zijn waar veel 'hallelujah' word geroepen dus ik ben nog steeds niet echt zeker of dat wel mijn ding word maar ja dat zie ik dan wel weer. Adios!