Max met kippen en Max in een bus

Het is ondertussen alweer een week geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt en er is weer zoveel gebeurd dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen!
Woensdag zijn we gaan werken. Donderdag waren we vrij omdat er 3 nieuwe vrijwilligers in ons gastgezin kwamen en we wilden hun welkom heten en ze ook het huis laten zien. Ik was vanaf woensdag een beetje snotterig en donderdag zat alles vast en vol dus dat was wat minder. Als een echte die-hard toch gewoon de meiden rondgeleid maar ’s avonds doodop in mijn bed gekropen.
Ik wilde vrijdag erg graag gaan werken want ’s avonds zouden we uitgaan. Vrijdag ben ik dus gaan werken wat weer heel gezellig was want we gingen de kippen brengen!
We zouden met de bajaj naar Bunju gaan en daar zouden de kippen op ons staan te wachten. Nu leven de mensen hier allemaal erg gemakkelijk en relaxed en zodoende stonden we een half uur te wachten op onze kippen. Het goede nieuws was dat ze achter in een jeep lagen en dat die mee zou gaan naar het weeshuis zodat wij niet met 6 kippen op schoot moesten gaan zitten.
We kwamen bij het weeshuis aan en alle kinderen door het dolle heen: FOOD. FOOD.
Hmmm, dat moesten we ze dus nog eventjes uitleggen. De kinderen pakten de kippen gewoon op bij hun vleugels en na wat gekakel van de kippen en gegil van mijn kant omdat ik me rot schrok en de waarschuwing dat ze voorzichtig moesten zijn droegen ze de kippen netjes naar het kippenhok. Toen mochten we nog uitleggen dat de kippen er niet waren om opgegeten te worden. Dit leverde flink wat sippe gezichten op want waarom zou je kippen kopen om ze vervolgens niet op te eten? Tja, hoe leg je dat uit aan 12 springende kinderen in het engels wat hun kunnen? Uiteindelijk na een geslaagde uitleg dat de eieren van de kippen en later ook de kleine kuikentjes best opgegeten mochten worden waren ze gelukkig wel blij. Er zijn tot vandaag toe al 8 hele eieren gelegd! Elke keer als er een ei gelegd word klinkt er geschreeuw en gelach want er is weer een ei bij haha.
Van het weekend wat rustiger aangedaan doordat het een vermoeiende paar weken zijn geweest en ik wat verkouden ben geworden. Er werd mij door mijn hostvader op het hart gedrukt dat het echt geen malaria was, ik had hier zelf nog niet eens aan gedacht dus dat was wat minder. Het is gelukkig geen malaria! Ben weer helemaal fris en fruitig begonnen. Deze week zijn namelijk de scholen hier weer begonnen. Na iets van 6 weken vakantie want het is hier nu ‘zomer vakantie’ gingen ze weer beginnen. Maandag kwam de lerares om samen met de pastoor een lesplan op te stellen. Dinsdag werd ons gevraagd of we toevallig niet even les konden geven want de lerares was er niet. Waarom weten we niet maar goed ze was er niet. Chantal vond het een goed plan als zij de kleinste kinderen les ging geven. Helaas is het niveau verschil zo groot dat ze het na een half uur opgegeven had. Joyce en Barakka zijn namelijk 7 jaar en eigenlijk heel slim, ze spreken al vloeiend engels terwijl de rest 5 jaar is en nog geen engels spreekt. Daar valt echt niet aan les te geven.
Ik had het beter getroffen want ik mocht Jonathan, Nema en Salsha leren rekenen. Waar Nema en Salsha echt moeite er mee hadden kwam Jonathan na nog geen 5 minuten zijn 8 rekensommetjes afleveren met de vraag of hij nu niet iets anders mocht gaan doen. Ik verwachte allemaal verkeerde antwoorden maar meneer had er 1 fout. Ik wist niet wat ik moest doen dus heb hem maar even zijn gang laten gaan. Toen ik Nema en Salsha het uitgelegd had was Chantal ondertussen ook al terug en die heeft het Nema uitgelegd terwijl ik Salsha begeleidde in het rekenen. Uiteindelijk snapten ze het en Chantal en ik waren echt dolblij dat we ze iets geleerd hadden! Volgens mij waren we nog enthousiaster dan hun. Toen kwam mama (de vrouw die het weeshuis runt) vertellen dat ze ze vanochtend het nog maar had uitgelegd dus dat de kinderen vast wel heel veel fouten zouden hebben. Pfiew. Dat was echt een schok want Jonathan is blijkbaar echt onwijs slim. Ik sta er nog steeds van te kijken hoe snel en hoe goed hij het gedaan heeft.

Woensdag zijn we vrij en we gingen naar de Subway ! Wieh. Na zo lang geen “fatsoenlijk” voedsel had ik me enorm verheugd op een lekker broodje. Natuurlijk viel dat weer vies tegen want het was een plakkerig nat broodje met 1 plak kaas, tomaat en sla en mayonaise maar goed hej, het was een broodje! Nu kan ik er weer een week tegenaan. Woensdagavond hebben we als avondeten pilau. Dat is er elke woensdag en het is rijst met kaneel er door. Echt afschuwelijk vies maar goed ik heb maar weer wat gegeten.
Vandaag zijn we weer wezen werken. Het is weer eens een vrije dag omdat er weer iets gevierd moet worden en dus iedereen weer vrij is. Wij natuurlijk wel weer gaan werken en we stonden vanochtend lekker in de file en daardoor kwamen we flink beteuterd bij het weeshuis aan. Gelukkig maken de blije gezichtjes me elke keer weer zo blij dat ik er weer heel veel zin in heb. We hadden wel geen school maar we mochten gewoon lekker spelen. Onze kinderen houden heel erg van kaartspelletjes. Van memory of domino. Ook hebben we ze een puzzel gegeven. Die hebben we gisteren gemaakt. Ik zeg dat “we” hem gemaakt hebben maar alleen Chantal en ik zijn er aan bezig geweest. Het was een puzzel van wel 1000 stukjes of zo en dat was natuurlijk flink te hoog gegrepen maar we hadden hem gekregen dus ja waarom zou je hem niet maken. Na flink wat frustraties want de kinderen luisteren natuurlijk niet als jij ze hun een puzzel geeft. De ouderen mochten helpen en je zou denken dat de kleintjes echt boos waren en juist irritant gingen doen maar die haalden hun schouders op en gingen lekker met blokjes spelen. Helaas waren het de ouderen die flink aan het tegenwerken waren. Nema die normaal gesproken ook niet de liefste is maar die wel gewoon goed meewerkt heeft alle puzzelstukjes wel in elkaar geprobeerd te doen maar snapte niet dat als hij er niet vanzelf in ging je hem er niet in mocht slaan. Ik heb het haar 10 keer verteld en was toen zo wanhopig dat ik het maar opgaf en die stomme puzzel zo snel mogelijk af wilde hebben. Chantal had wat meer hoop en die heeft het haar ook nog zo’n 10 keer verteld maar gaf ook toen de moed maar op en als een dolle hebben we die puzzel afgemaakt. We hebben de puzzel afgekregen en zijn daarna maar snel wat anders gaan doen. Ik heb met Calvin met de blokjes die we hebben een toren gebouwd. Elke keer als hij stond (het zijn 10 blokjes dus echt hoog word hij niet) duwde hij hem om en barstte keihard in lachen uit. Echt keihard, hij heeft zo’n ontzettend lief lachje dat ik helemaal verliefd op hem word als hij lacht.
Op de terugweg naar huis hebben we weer een leuk avontuur meegemaakt en alhoewel ik het misschien liever voor me houd wil ik het jullie ook niet onthouden. Jullie zullen allemaal wel weer stuk liggen om dit leuke avontuurtje maar Chantal en ik voelden ons flink knullig in de bus.
De daladala was net in beweging gekomen en bij de tweede halte kwam er een aparte man in de bus lopen. Natuurlijk zag hij de twee mzungu’s achter in de bus gelijk en moest hij natuurlijk naast me komen zitten. Dolgelukkig want ja wie wil nou niet naast een mzungu zitten? Meneer had een erg mooie muts op, het was een gebreide muts met poezen oortjes en op de plek waar een baard en snor zitten liep de muts door. Het was een gebreid masker ongeveer. Erg charmant. Hij had een mooie krijtstreep broek aan. En daarop het topstuk van de collectie. Een zwarte dirigenten jas van fluweel met verspreid over de jas wel honderden gouden flonkerde hartjes. Meneer was de vrolijkheid zelve en werd natuurlijk keihard door de hele bus uitgelachen toen hij me vertelde: I love you so so so much! Mijn gezicht zal wel boekdelen gesproken hebben want de mensen in de bus lachten echt heel hard. Daar was het nog niet mee gedaan natuurlijk. Nee hij heeft zo’n tien keer mijn hand vastgepakt om me op het hart te drukken dat hij echt van mij hield. Nou is onze busreis vrij lang en ik had hem al twintig keer genegeerd maar toen vond ik het wel welletjes geweest. Met een vriendelijk lachje antwoordde ik bij zijn twintigste poging: Asante Sana. Dankjewel. Keihard gelach steeg weer op en meneer was dolgelukkig want ja ik had dankjewel gezegd. Ik had kunnen weten dat als je 1 vinger geeft hij je hele hand wilt en met een stralende glimlach zei hij: “aaaah! This is good, we have a bond now, it feels so good, not?” Nou het voelde voor mij niet echt heel erg goed dus ik besloot mijn mond maar weer te houden. Er kwam gelukkig een extreem knappe man naast me zitten en meneer de grappenmaker ging even staan. Meneer vond het grappig om tegen de hele bus in het swahili grapjes over ons te maken. Nu weet ik wat mzungu betekent en als ik 20 keer mzungu hoor in 5 minuten weet ik heus wel dat het over mij gaat hoor. Maar goed na een enorm hilarische (not) anekdote van wel 15 minuten van meneer de grappenmaker over mij moest de knappe man naast mij zonodig mijn hand beetpakken. Super ongemakkelijk wilde ik snel mijn hand terugtrekken maar ja dat kon natuurlijk niet. Toen we bijna ons eindstation naderde kwam hij weer naast me zitten want knappe meneer vond het nodig om uit de bus te gaan. Hij zwaaide nog lief en haastte toen weg. Meneer de grappenmaker vertelde dat hij comedayman was en daar kan ik me wel iets bij voorstellen eigenlijk. Nu vraag ik me af of het een normale oefening is om in een daladala je grapjes te proberen op alle mensen maar goed hij vertelde ook nog dat hij zondagavond op tv is. Nu zijn Chantal en ik echt nieuwsgierig of hij inderdaad op tv is dus we zitten dan gegarandeerd achter de tv. Toen hij weer een verhaal in het swahili begon vertelde ik hem dat ik geen swahili kon. Met grote ogen vroeg hij wat ik kon? Dus ja ik mijn kennis van swahili even opgedreund en hij was tevreden. Toen hij weer iets in het swahili zei had ik echt zo iets van ‘ja snapt ie me niet?’ Hij zei dat ik ndiyo moest zeggen. Dit betekent ja. Zonder na te denken op wat ik nou weer ja zei floepte er uit mijn mond ndiyo. Een bulderende lach steeg op van uit de bus en de anderen mensen kregen door waarop ik ja gezegd had. Keihard uitgelachen wederom door de hele bus en ik weet niet eens waar ik ja op gezegd heb. Naja toen hij ook nog vertelde dat hij er bij Africana uit wilde was ik toch even bang. Wij moeten er daar ook altijd uit. Chantal en ik zaten in de startblokken toen we bij Africana arriveerde en renden de bus uit. Meneer de grappenmaker bleef gelukkig zitten! Blij er uit te zijn en van die vervelende man af te zijn hadden we echt even iets van ‘jemig welkom in tanzania hoor’. Wat dan wel weer heel lief was was dat de buschauffeur ‘pole sana’ zei. Dit betekent sorry. Hij vond het blijkbaar ook vrij vervelend voor ons.
Na ons leuke avontuurtje bekaf op mijn bed geplofd om mijn blog af te schrijven! Nog 63 dagen en ik ben weer terug. De tijd vliegt echt ontzettend en vind het niet zo leuk om er aan te denken dat ik iedereen hier weer achter moet laten. Hostmom Rosemary die heel gezellig is en ons overal mee naar toe neemt, Meneer Tenga die voetbal met ons kijkt en ons zijn dochters noemt die veel van voetbal weten. Aunt Hiltruda die keihard lacht om onze avonturen. Bibi (grootmoeder) die altijd in het swahili praat en waar we niks van begrijpen. Ze loopt altijd in haar afrikaanse kleren op het terras te ‘exercisen’ met enorme nike-sneakers er onder. De dada’s waar we altijd mee kunnen lachen alhoewel wij hun taal niet kunnen en hun ook onze taal niet kunnen. Alle kindjes bij het weeshuis ga ik echt ontzettend missen en het aanpassen in Nederland gaat moeilijker zijn dan ik dacht. De mentaliteit is hier zo totaal anders. Ze denken eerst aan elkaar, dan pas aan zichzelf, ze zijn vrolijk, spontaan en open. Lief, beleefd, zullen niet snel een oordeel vellen en als ze dat doen dan zeggen ze het beleefd. En soms zijn ze zelfs te beleefd om het je eerlijk te vertellen. Compleet anders. Alhoewel ik de snelheid van Nederland ook wel mis hoor! Als ik in Nederland nog steeds in de tijd van Tanzania leef dan kan ik gemakkelijk een uur te laat komen op mijn werk maar dat gaat in Nederland gelukkig niet op! Naja ik ga afsluitennnnnnn. Veel liefs vanuit Tanzania.