Beton en dierentuin

Wat, weeral een blog? Jaja, want we zijn naar de dierentuin geweest en we hebben maandag alles in gereedheid gebracht om de kippen en de geiten te ontvangen!
Allereerst maandag. De kinderen waren in het weekend naar familieleden gegaan om daar nieuwjaar te vieren. Toen we aankwamen was er maar 1 kind en de pastoor en zijn familie. Er was door de iets te knappe neef van de pastoor al flink wat werk verricht. Chantal en ik wilden best helpen maar om eerlijk te zijn ging ik liever op een stoeltje zitten om ongegeneerd toe te zitten kijken hoe goed de neef het kon. Hij werkt er al sinds het begin maar ik heb nog geen geschikt moment gevonden om hem uitgebreid te beschrijven. Hij is onwijs knap en lijkt serieus weggelopen uit een Jillz-reclame. Hij is wel echt ontzettend verlegen en zegt bijna niks. Ook durft hij je soms niet aan te kijken. Maar goed Chantal en ik vermaken ons geregeld als meneer zijn shirt uittrekt en besluit de auto een wasje te geven. Naja. Slijm. Slijm.
Hij heeft in de schuurtjes beton gelegd. We staan voor altijd in Tanzania want we mochten onze handen in het beton zetten. Na een knal met mijn hoofd tegen de deurpost wat er overigens erg charmant heeft uitgezien en met een knalrood hoofd bukte ik om mijn hand in het beton te drukken. Chantal en ik hebben allebei 1 hand gedaan en onze naam er bij gedaan. Toen vonden we het er wel lollig uitzien maar goed we waren erg op dreef dus er staan nu ook een hartje en een smiley bij.
Daarnaast zijn we vandaag eindelijk naar de dierentuin geweest. De kinderen begrepen het nog niet helemaal want toen we zeiden dat we naar die dierentuin gingen stonden ze ons met grote ogen aan te staren. Toen de daladala kwam waren ze helemaal door het dolle heen. Om met de daladala naar de dierentuin te gaan en ze begrepen het al een klein beetje en flipten hem helemaal. Gezellig met zijn allen in de daladala op weg naar de dierentuin.
Chantal en ik wisten niet echt wat we van de dierentuin moesten verwachten want op internet was er niks over te vinden behalve een heel schrale foto met het bordje ZOO. Ook hadden we onze hostmom vertelt dat we naar de dierentuin gingen en ze reageerde hoogst verbaasd: “hebben we die in dar-es-salaam?” De pastoor was er geweest en zei dat er leeuwen en dergelijke waren en we vertrouwden hem daar dan maar in.
Bij de dierentuin aangekomen moest de ingang betaald worden en daarom liepen de pastoor en ik het kantoor binnen. Na een lieve begroeting van mevrouw de directrice kwam meneer de directeur ook even buurten. En alhoewel ik niet van een getrouwde man van over de 40 met twee zoons geflirt verwacht moest ook deze even subtiel benadrukken dat Nederlanders zo knap zijn.
Het begon met de vraag of ik toevallig uit Nederland kwam want daar was hij heel toevallig ook geweest. Toevallig kwam ik uit Nederland. Ik wist niet waar hij geweest was en ik was zo vriendelijk hem te vragen waar hij dan wel niet geweest was. Na wat gebrabbel en gehakkel van zijn kant denk ik, gok ik dat hij in Weerd is geweest. Op de vraag of ik Weerd kende antwoordde ik braaf JA. Ik heb er werkelijk waar nog nooit van gehoord maar topografie is nooit mijn sterkste punt geweest. Nadat ik vroeg hoe hij Nederland had gevonden kwam hij met een stralende glimlach met de mededeling dat alle Nederlandse meisjes zo knap zijn en dat je wel kon zien dat ik uit Nederland kwam. Fijn.
Na de meest schrale rondleiding door de dierentuin mochten we vrij rond lopen. De rondleiding was erg kort en naja we hadden alle beesten snel gezien maar de jongen die de rondleiding gaf vond zijn mobiel veel interessanter dan 15 dolblije kinderen rondleiden blijkbaar. Hij was wel heel lief als zijn mobiel in zijn broekzak zat maar goed er waren 2 heuse leeuwen die onderuit gezakt in de schaduw lagen. Er waren 2 luipaarden, 3 hyena’s, 2 andere soort van hyena’s. 2 enorme doodsenge struisvogels wat echt de lelijkste beesten ooit waren en echt bang makend. De kinderen durfden er eerst niet langs. Er waren 2 kei lieve apen waarvan je de hand kon beetpakken. Ik heb ze gewoon de hand geschud. Geniaal. De kinderen waren er bang voor.
Wat wel een grappig detail is dat ze wel weer graag een leeuw zouden willen knuffelen, wat ik dan weer bizar vind. Voor de rest een enorme slang die ik maar in 1 houding heb zien liggen en waarvan ik me sterk afvraag of hij wel leefde. Er waren wat zebra’s en 2 giraffes, wat flamingo’s en ze hadden 4 enorme schildpadden! Maar echt een enorme waar je op kon zitten. Nadat ik de eerste keer vriendelijk geweigerd had want ik ga mezelf niet vrijwillig voor schut door als een of ander bang en verkrampt mens op de schildpad te gaan zitten, had ik de tweede keer al wat meer moed verzameld en als een ware heldin stapte ik op mijn schildpad. Keihard gelach van de kinderen maakte me niks uit want ik had mijn schildpad en ik kon overal naartoe waar ik maar wilde. Mijn schildpad weigerde in beweging te komen en als een gefaalde heldin stapte ik mijn schildpad af om de apen een hand te geven want durfde ik lekker wel. Na een rondje door de dierentuin hadden de kinderen al vele indrukken op gedaan. Alhoewel de meeste liepen te stralen en te vertellen dat ze zo blij waren was er natuurlijk ook Calvin die in Chantal haar perfecte bewoording: “liep te huilen van de spanning en de angst voor de dieren”. Calvin huilt wel vaker maar hij weigerde langs de apen te lopen en die kon elke keer opgetild worden wat trouwens wel erg lief was.
Bij de lunch kregen ze frietjes en knakworstjes. Ediga, die uit ‘the village’ komt en blijkbaar alleen ugali eet wilde het niet eten. Hij heeft 4 frietjes geprobeerd maar was er toen van overtuigd dat het geen voedsel voor mensen was en weigerde het verder te eten. Ik heb me kapot gelachen om zijn gezicht. Met grote ogen en een vies gezicht zat hij naar zijn bord te staren alsof hij zojuist een bord vliegen had voorgeschoteld gekregen. Gelukkig at de rest het met een glimlach heel braaf en heel snel op want ze hadden enorme honger. Na een “thank you teacher” renden ze van tafel op weg naar de speeltuin. Ze zeggen hier trouwens allemaal teacher tegen me. Ik vind dit zelf heel vervelend want ik heb een naam en ik ben geen lerares. Ik ben gewoon Maxime die gezellig doet en die er voor hun wil zijn. Helaas gaat er bij de kinderen niet in. Die blijven teacher zeggen, dit is duidelijk een cultuur dingentje. De pastoor zegt dat het is omdat het netjes en beleefd is maar ik vind het al heel beleefd als ze je allemaal komen bedanken! De kinderen hebben nog lekker gespeeld en zijn wel 40 keer langs alle dieren gelopen totdat we naar huis moesten. Met gezichten als donderwolkjes vertrokken ze. Heel sip kijkend want ze wilden nog lang niet weg. Ze vonden het echt helemaal geweldig en hebben ontzettend genoten! Ik wil iedereen heel erg bedanken die geld heeft bij gedragen voor dit geweldige uitje. Het is echt zo leuk voor hun geweest en ik hoop dat ik snel foto’s kan plaatsen zodat jullie zien hoe blij ze waren! Dank jullie wel!