Kerst, Nieuwjaar, Kids

Na de meest dramatische “kerst” hier weer lekker gewerkt. Eerste kerstdag werd hier thuis gevierd en alhoewel we in Nederland dat heerlijk uitgebreid doen, is dat hier wat anders. Zo hadden we een kerstlunch. De variatie viel wat tegen want mijn bord lag uiteindelijk vol met de gebruikelijke kost: witte rijst met doperwtjes en worteltjes. Er werd nog een banaanachtig vormsel opgegooid en mijn kerstmaaltijd was geboren. Heerlijk. Not. Gelukkig hadden we ijs en cake toe! Dat was wel erg smakelijk.
’s Ochtends waren we weer naar de kerk geweest. Het is en katholieke kerk en dus elke keer weer een belevenis. De liedjes waren erg leuk; Joy to the world. En een soort reggae achtige versie van Gloria, in excelsis deo wat weer een hele andere sfeer creëerde.
Het kerstgevoel was echter ver te zoeken want het is snikheet en ik smachte naar mijn gourmetstel. Daar doen ze hier niet aan.
Gelukkig hadden we tweede kerst! Als vrijwilliger mocht je vrij zijn maar Chantal en ik wilden dat natuurlijk niet want we hadden kerstcadeautjes!
Ze waren door het dolle heen toen we aankwamen maar gingen gelukkig daarna snel lief en stil zitten wachten. We hadden voor elk kindje een persoonlijke kaart geschreven en die wilden we laten vertalen door Helen (dochter van de pastoor) Ik heb ze nog nooit zo braaf gezien. Heel stil en heel lief zaten ze te wachten totdat ze aan de beurt waren. Ik heb het op film staan dus dat gaan jullie zeker een keer zien! Alle kindjes waren ontzettend verlegen en stil toen ze naar voren werden geroepen voor hun kaartje. Heel lief haha.
Toen brak de hel los. We hadden er ons een beetje op bekeken. 15 kinderen die nooit snoep of koekjes hebben. En ze allemaal een tasje geven met lolly, lange jan, teddybeertjes, koekjes, appels en een ballon. Die ballonnen deden ons de das om.
Ze waren door het dolle heen. Van de schattige brave kindjes was niks meer over. Gegil, gelach, gehuppel, gespring, gedanst. Alles door elkaar. Geweldig dat het was haha! Toen we een jongetje de teddybeertjes zagen proberen schudde hij zijn hoofd. Hij wilde weten wat het was. Ja, eten natuurlijk zeiden we. Hij: “nee? Zeep?”
Zeep was het niet en we aten er zelf eentje zodat hij zou zien dat het te eten was. “Nee, dat eet ik niet” , zei hij. Gelukkig durfden andere kinderen het wel aan maar meneer heeft geen een snoepje gegeten.
De rest van de week hebben we weer gewerkt. Het waren erg fijne dagen en ze vlogen weer voorbij. Gisteren vroeg Rosemary of me mee uit wilden met haar. Natuurlijk wilden we mee uit. Rosemary is echter een echte partyanimal dus we gingen rond 4 uur naar bed. We waren naar een pub waar ze live muziek maken. Chantal en ik hebben echt onze ogen uitgekeken want de zanger was ECHT heel knap. En ze kunnen hier allemaal dingen met hun heupen doen waar wij echt niks van snappen. Want ze bewegen alleen hun heupen, wij gingen het thuis even proberen na te doen maar wij bewegen ook gelijk onze benen of schouders. Probeer thuis maar eens alleen je heupen te bewegen, dat gaat echt in geen mogelijkheid.
We dachten dat er geen jongens naar ons toe zouden komen omdat we met 2 vrouwen waren. Rosemary en tante Hiltruda. Ze zijn allebei al de 40 gepasseerd en echte Afrikaanse vrouwen. Maar helaas helaas was dat te vroeg gejuichd. Nadat een aardige jongen eindelijk de moed had verzameld om met me te praten vond hij het nodig te vertellen dat hij 25 was en gelijk te vragen of ik niet met hem mee naar huis wilde ’s avonds. Nee. Dat wilde ik niet. We zijn gelukkig snel naar huis gegaan daarna want dat was weer even wat minder.
Oudjaar dan. We hebben oliebollen gebakken en die waren verbazingwekkend goed gelukt. Toch nog een beetje een nieuwjaarsgevoel want er word hier niks aan gedaan. We gingen namelijk onze hostbroer Chilla ophalen van het vliegveld. Hij landde rond half elf en rond half twaalf zaten we lekker in de auto. Om kwart voor twaalf kwamen we thuis aan en zagen ze ergens een mini slang die gedood moest worden. Na flink wat gegil van mijn hostmoeder en een heldhaftige meneer Tenga die de slang doodde met een bezem was het ineens vijf voor twaalf. De tv aan, op voetbal. En ineens was er vuurwerk dus we keken op ons mobieltje en het was 00.02. Nieuwjaar! Wieh. Na ongeveer 1 minuut vuurwerk was het gedaan met de pret. Het was echt de meest trieste nieuwjaar die ik ooit gehad heb maar goed dan geniet ik er volgend jaar gewoon dubbel zoveel van! Van de week word het weer een drukke week en we gaan vanavond gewoon super vroeg slapen!
Gelukkig Nieuwjaar allemaal!



Omdat ik jullie graag wil laten weten wie de kindjes zijn waar ik zo verliefd op ben heb ik over ieder kind wat geschreven.
Ivan (5 jaar, tweeling met Calvin) is de gekke vrolijke lieveling die hele verhalen in het swahili tegen me verteld. Als je vriendelijk knikt kijkt hij je met vragende ogen aan of je geen mening over zijn verhaal/probleem hebt. Meestal heb ik die niet.
Hij is ontzettend humoristisch, hij zegt Chantal namelijk niet zoals de meesten dat doen. Hij zegt Sjamsjal maar op zo’n dottige manier dat ik het hilarisch vind. Helaas leert hij nu toch Chantal te zeggen. Baal ik echt van want het was echt komisch. Zo af en toe komt hij naar je toe en zit hij je met enorme ogen aan te kijken. Je vraagt je dan echt af wat hij in hemelsnaam van plan is. Met een ondeugend kopje klimt hij dan op je en staat hij naar je haar te kijken en zichzelf af te vragen wat hij er dit keer mee gaat doen. Hij kijkt altijd met zo’n bedenkelijke blik van: “wat heeft die meid vanochtend weer met der haar gedaan?” en dan gaat hij vlechtjes maken en je haar fatsoeneren. Hij had een keer een hele rij vlechtjes in mijn haar gemaakt (verbazingwekkend mooie!) en toen ik Barakka vroeg wat hij er van vond stond hij me alleen maar aan te kijken en zijn lachen in te houden. Hij schudde nee. Het zag er blijkbaar niet uit. Maar goed als Ivan het mooi vind, dan is het goed.
Atsa (2 jaar) is onze kleine meid die de jongste is en je zou denken dat ze daarom gemakkelijk een prooi zou zijn voor pesterijen maar dat is ze niet. Nee nee. Toen Edigar nieuw was en nog niet doorhad dat er met haar niet te spotten viel wilde hij haar potlood afpakken waarop Atsa in toorn ontbrandde en haar nageltjes in zijn huid plantte zodat ook hij de boodschap begreep. Ze is erg lief haha alleen als je iets van haar afpakt waardeert ze dat niet erg. Ze babbelt vrolijk in het swahili tegen iedereen en iedereen is erg lief voor haar.
Calvin (5 jaar en tweeling van Ivan) is erg anders dan zijn broer. Zo eet hij blijkbaar zand. Nog nooit gezien maar van de week stopte hij een kapotte ballon in zijn mond waarop hij vol verontwaardiging reageerde toen ik hem vriendelijk maar uiterst dreigend vertelde die ballon NU uit te spugen. Met grote ogen want meneer ‘snapte ineens mijn engels niet meer’ schudde hij zijn hoofd. Gelukkig was hij er snel van overtuigd van het feit dat een ballon niet te eten is.
Edigar (5 jaar) is mijn aapje. Hij had van de week zijn schoenen aan de verkeerde voeten wat voor een komisch gezicht zorgde maar daar stoorde hij zich niet aan. Toen ik hem er op wees keek hij er naar, haalde zijn schouders op, barstte in lachen uit en rende keihard weg op de bal te pakken en te gaan voetballen. Hij spreek geen swahili en engels wat ook wel komisch is want niemand snapt hem. Hij kan ineens vanuit het niets in lachen uitbarstten. Vrolijk, spontaan, vriendelijk. Een schat die nog geen maand geleden zijn ouders heeft verloren en dus wees is. Bizar.
Efrahim (5 jaar) is ontzettend knap. Echt een mooi ventje! Zijn ouders zijn masai’s en hij heeft Chantal vol trots verteld dat hij als hij oud genoeg is ook masai word. Hij is erg vrolijk en lacht veel. We gingen van de week voetballen en alhoewel hij daar nul talent voor bleek te hebben vond hij het geweldig. Hij is wel tien keer boven op de bal gaan staan, heeft twintig keer de bal in een totale verkeerde richting geschoten en liet de bal geregeld door zijn benen glippen. Dit tot grote hilariteit van zijn vrienden. Schouderophalend en breed glimlachend schopte hij de bal gewoon lekker verder en bleef lekker voetballen!
Joyce (7 jaar) kan Engels maar op het moment wat we haar vertellen dat ze moet delen met het speelgoed heeft ze ineens geen idee meer waar we het over hebben. Met grote mooie ogen zit ze je dan aan te kijken. Delen is niet haar sterkste kant. Gelukkig is ze erg lief en zorgzaam. Ze kan de hele tijd in je haar vlechtjes zitten maken. Ze vind het erg leuk om memory te spelen en dat doet ze ook graag met anderen. Ze is daar echt enorm goed in, ik verlies altijd van haar. Joyce kan erg goed dansen en dat staat gelukkig ook op de film!
Jonathan (8 jaar) is de broer van Joyce. Hij is echt de ‘leider’. Hij is vriendelijk, beleefd en kan ook echt waanzinnig goed dansen. Dat zal wel in de familie zitten. Hij helpt ons met vertalen als we niet weten wat we moeten vertellen. Hij is echt een vadertje. Zo grappig, hij zorgt dat iedereen deelt en dat ze lief moeten zijn. Als hij danst zie je hem echt genieten en dan komt er gewoon een glimlach op je gezicht van oor tot oor. Ik moet dat echt eens op de film zetten als hij danst want pfoe daar kunnen wij wel wat van leren zeg. Hij is erg volwassen voor zijn leeftijd en ik schrik ook elke keer weer als ik me bedenk dat hij nog maar 8 jaar is. Hij houd heel erg van knuffelen maar omdat hij de grote man is doet hij dat niet erg vaak wat jammer is want hij is erg aandoenlijk als hij knuffelt.
Barakka (7 jaar) is mijn maatje. Hij is in 1 woord geweldig! Ik kan het niet zo gemakkelijk beschrijven als de andere kinderen maar zijn gezichtje en lach zijn voor mij echt goud waard! We hadden papieren vliegtuigjes gemaakt en we gingen ze buiten uit proberen. Toen die van mij het verste kwam liep ik erheen. Hij sprintte naar zijn vliegtuigje en kwam me voorbij gesprint op weg naar mijn vliegtuigje. Hij pakte hem op en met een stralende glimlach gaf hij hem aan mij. Ik antwoordde: “Thank you very much, Barakka”. Met een gezicht waarvan ik smelt: “you’re welcome teacher”. En dat 20 keer achter elkaar. Hij heeft vrijdag gezegd dat ik misschien Masai kon worden. Hij gaf me een ketting en ik leek op een Masai blijkbaar. Toen zei hij: “you can be my Masai mama”.
Yasinta (7 jaar) is een stil meisje dat goed Engels begrijpt. Ze heeft soms last om met anderen te spelen. Erg teruggetrokken wat voortkomt uit onzekerheid. Toen ze iets aan het opruimen was en Chantal en ik misschien iets te doorzichtig, echt ontzettend enthousiast en blij haar vertelde dat ze zo goed bezig was, begon ze helemaal te stralen.
Ze ruimt nu altijd op.
Ze lacht graag.
Nema (8 jaar) wordt nogal eens voorgetrokken door den pastoor omdat hij haar al kende voordat hij het weeshuis begon. Ze was een vriendin van zijn overleden dochter dus ja. Gelukkig is de pastoor vaak weg want ze kan nogal eens uit de hoogte doen. Gelukkig is ze vaak wel lief. Alleen als ze haar zin niet krijgt begint ze echt te drammen.
Ze kan wel heel lief met je haar bezig zijn. Kan ze lekker vlechtjes maken in je haar.
Ze helpt ook heel veel mee omdat ze een van de ouderen is.
Salsha (8 jaar) is de zus van Barakka en echt een mooie meid. Salsha is echt super grappig. Ze heeft ons vorige week duidelijk gemaakt dat ze nooit maar dan ook nooit met een mzungu man iets zou willen hebben. Ze vond ze namelijk ontzettend onaantrekkelijk. Waarom dan? “Ja, weet ik het. Ze zijn gewoon echt helemaal niet knap”.
Er zijn nog andere kinderen die ook geregeld komen maar ze gaan vaak ook naar huis. Dus dit zijn echt de kinderen die er bijna altijd zijn. Het zijn schatten!