Regen, Regen, Libelle, liefdesverklaring

Mambo !
Nadat Chantal en ik elkaar afgelopen dinsdag overtuigd hadden dat we voor een beetje regen niet terugdeinzen, want dat doen echte ingeburgerde tanzaniers ook niet, gingen we vol goede moed op stap. Een tuktuk duurde niet zo lang maar toen we bij de “bushalte” aankwamen zakte de moed ons in de schoenen. Naast het feit dat we keihard werden uitgelachen (zo tanzaniaans zien we er dus toch niet uit) duurde het welgeteld een half uur voordat er een daladala kwam. Een half uur in de stromende regen met allemaal bespottende blikken naar je is geen pretje kan ik je vertellen. Als een verzopen kat de bus in. Eenmaal op ons eindstation aangekomen was mijn humeur tot het nulpunt gedaald. De wandeling van 20 minuten (elke dag, heen en terug) was de volgende kwelling. Bij het weeshuis aangekomen en de blije gezichtjes weer zien maakt gelukkig een hoop goed.
Toch waan ik me na 3 weken hier al een echte Tanzaniaanse vrouw. Ik werd gisteren flink op mijn plaats gezet toen ik iets te hard gilde toen er een enorme libelle-achtig monster op me af vloog. Chantal en ik stoven alle kanten op maar gilden heus niet zo hard! Helaas iets te hard want dada Aureau (housemaid) kwam lieflachend kijken of we niet waren aangevallen door een leeuw. Nee, dat niet. En toen ze zoekend rondkeek waar onze angst voor was kleurden mijn kaakjes toch wat rood. Toen wij het monster (want dat is het!) aanwezen barstte ze in lachen uit en doodde het monster heldhaftig met een theedoek. Natuurlijk moest dada Kandida (housemaid) ook op de hoogte worden gebracht van dit geweldige verhaal, ook deze lachte ons vierkant uit. In mijn verdediging voor mijn ietwat ongepaste gegil: het is (of eigenlijk was, treurig einde, gedood door een theedoek) een soort van mengeling van mug, bij en libelle. Maar dan echt huge, immens groot. En er werd mij verteld dat als het beest de grond geraakt heeft het een langzame en pijnlijke dood zou sterven. Ons monster had echter al tien keer de vloer geraakt maar vloog nog steeds vrolijk rond.
Deze beesten komen trouwens alleen tevoorschijn als het geregend heeft dus laten we hopen dat dat het niet vaak meer doet.
Na ons busdrama door de regen van dinsdag regende het de woensdag natuurlijk ook nog. We zijn elke woensdag vrij en gingen dus niet werken. We hebben een hele dag thuis wat verveelt en nadat poging 1 om naar het winkelcentrum te gaan dramatisch in het water was gevallen gingen we ’s middags er toch nog maar op uit om naar het winkelcentrum te gaan. Poging 1 was ’s ochtends en de regen kwam met bakken uit de hemel. Natuurlijk konden we geen tuktuk krijgen dus we hadden het goede idee om een stuk te lopen totdat we er tegen kwamen. En zowaar er was er een. Helaas had meneer de tuktuk-chauffeur zijn dag niet want hij wilde ons flink afzetten daar het dubbele bedrag te vragen. Helaas wisten wij toen nog niet van de schade van de regen dus we foeterden hem uit en liepen vrolijk verder. Na een kwartier door de stromende regen gelopen te hebben en wederom uitgelachen te worden kwamen we aan bij de brug. Een bruggetje van 5 meter lang maar er was een stuk weg afgevallen in het water. Het water leek wel een wildwaterbaan. De regen heeft hier flink wat aangericht want de elektriciteitspalen staan ook niet helemaal recht meer bij de brug. Toen we dat schrikbeeld gezien hadden slikten we en besloten we maar braaf naar huis te gaan. ’s Middags was het opgehouden met regenen en zijn we weer op weggegaan. Een vriendelijke tuktuk-chauffeur bracht ons naar het winkelcentrum, je doet hier hooguit 20 minuten over. Helaas was de terugweg wat minder want doordat er maar 1 rij auto’s over de brug kon i.p.v. 2 rijen zoals gewoonlijk hadden we file. Echt dikke file. Uiteindelijk hebben we er 2 uur over gedaan om thuis te komen. Jeuj!
En donderdag wederom vrij gewerkt want het regende te hard en ze konden onze veiligheid niet riskeren door ons te laten werken. Vrijdag mochten we gelukkig wel gaan werken en wat was ik blij.
Want onze busritjes worden met de dag leuker. Een daladala heeft de slechte gewoonte om bij elke plaats stil te staan om meer mensen de bus in te krijgen. Nu valt een blanke in een bus natuurlijk wat op maar om nou de liefde aan een wildvreemde te verklaren gaat wel wat ver, niet?
Niet hier in ieder geval. Nadat man 1 me vriendelijk begroette met de stomste openingszin ooit: “Hello my baby, how are you? “, wist ik even niet wat ik moest doen. Ik probeerde lief te lachen want als je antwoord snappen ze je meestal niet. Het Engels is hier niet echt heel goed. Meestal is dat de enige zin die ze kunnen. Ze zeggen ook om 4 uur ’s middags nog vrolijk: Goodmorning! En om eerlijk gezegd te zijn wens ik niet aangesproken te worden met baby. Jullie begrijpen mijn oprechte verbazing toen er zowaar een hele tweede Engelse zin volgde: “What is your name?” Pfiew, die had ik niet zien aankomen. In gedachten verzonken wat ik kon doen en waarom die rotbus nou niet gewoon door kon rijden, besluit ik maar vriendelijk te lachen en mijn naam prijs te geven: “ninaitwa Maxime”, ik heet maxime. Meneer is dolgelukkig en kijkt alsof hij zojuist de loterij heeft gewonnen. Gelukkig loopt hij tevreden mijmerend verder. Meneer de buschauffeur vind onze bus nog niet vol genoeg zitten dus we staan nog steeds stil. En man 1 waar ik zo juist een band mee heb gekregen krijgt Chantal in het oog. Ze zit wat stoelen voor me. Dolgelukkig omdat het zijn tweede blanke van de dag is roept hij vrolijk: “Hello Baby!” Het breekt mijn hart.
Maar goed man 1 word uitgelachen door de hele bus en met het schaamrood op zijn kaken snelt hij daarom maar weg. Helaas kunnen er nog steeds mensen bij in onze bus. Dit geeft man 2 de kans om mij de liefde te verklaren. Met een theatrale zucht vertelt hij: “Hello, I love you!” Even van mij stuk gebracht weet ik niet waar ik moet kijken. Ik besluit wederom een lief lachje op hem te werpen en ja te knikken. Halleluja! Mijn bus komt ineens in beweging. Man 2 achterlatend met een sip gezicht.
Zo gaat het hier hele dagen. Maar ja daar zullen we aan moeten wennen want we zitten hier nog 2 maanden! Happy Happy. Alleen de tijd vliegt echt ontzettend voorbij. We zitten hier nu al 3 weken! 3 weken! Nog maar iets van 80 dagen of ik zit alweer in het vliegtuig naar Nederland. Ik moet bekennen dat ik hier echt nul kerstgevoel heb en ik mis mijn broodje gezond, mijn gewone lekker kaas. Ze hebben hier echt serieus alleen vieze zweterige kaas dus dat gaat er niet in. En ik mis mijn fristi. Fristi. Tja. Gelukkig overleef ik het hier wel zonder die dingen maar toch. Ik ga nu aan de kerstlunch want dat doen ze hier blijkbaar. Vanavond gaan we naar “muziek luisteren” zoals onze hostmom Rosemary dat aankondigt. En morgen weer werken en geven we de kerstcadeautjes aan de kindjes! Heb er nu al zin in!
Ik laat snel weten hoe het hier weer met mij gaat. Ik ben ontzettend blij geworden van alle enthousiaste en vrolijke reacties op mijn blogs. Doet me erg goed! CIAO Max