Eerste indruk!

Nu ik dit schrijf is het zondag avond, 6 uur. Het is zo’n 25 graden en we zijn net terug van het strand. De afgelopen 3 dagen zijn echt voorbij gevlogen en ontzettend veel indrukken opgedaan en helaas gaat dat niet in een blog passen waarschijnlijk.
In mijn gastgezin zitten nog 2 andere meisjes; Carolin en Rebecca. Ze vertrekken allebei deze week. Het huis is waanzinnig. Het voelt meer aan als een hotel dan een huis. Het eten staat klaar voor je en je kunt kiezen wat je eet. Nu ben ik een ontzettend slechte eter maar zelfs ik eet elke avond wat. Helaas eten ze hier enorme porties en ben ik zelf meer van de kleine porties. Daarnaast hebben ze elke ochtend en middag vers geperst sap klaarstaan. Daar moeten we wel mee opletten want toen we dat de eerste keer dronken hadden we daarna voor ons gevoel bubbels in onze buik. Mijn hostdad heet Leodgar en is een voetbalfanaat. De tv, die overigens groter is dan die van ons thuis staat dus standaard op voetbal als hij thuis is. Hij reist ontzettend veel voor zijn werk en we zullen hem alleen in het weekend zien. Rosemary, mijn hostmom, is geweldig! Een ontzettend lieve vrouw die erg geïnteresseerd in ons is. Ze werkt ergens bij de overheid en heeft een vrij hoge functie. Ze werkt ontzettend hard dus ook haar zien we niet heel vaak. Daarnaast zijn er de twee housemaids die gebrekkig tot geen engels kunnen maar wel erg vermakelijk zijn. Gisteren ging ik het lokale gerecht ugali eten, Chantal en ik vonden het nog het meeste lijken op deeg dat nog niet de oven in is geweest. Hier eten ze met hun handen en dat wilde ik na doen, tot grote hilariteit van de housemaids.
Vandaag ben ik naar een katholieke kerk geweest. Ze zingen leuke liederen die wij ook kennen alleen dan in het Engels. Het koor had er zelfs een dansje bij.
Vanmiddag zijn we met Rebecca, die in een weeshuis werkt, met haar kinderen naar de zee geweest. We zouden hun daar ontmoeten. Chantal, Rebecca en ik namen de tuktuk (zo noem ik ze, ik weet de echte naam wel maar geen idee hoe ik die moet schrijven) en over een hobbelige weg kwamen we uiteindelijk aan bij het strand. Toen de kinderen ons zagen kwamen ze gelijk op ons afgerend. Ze kunnen geen Engels maar ze pakken gelijk je hand en lachen gelijk naar je. Daarna lekker in de zee gezeten. Het is voor hun echt een uitstapje om naar de zee te gaan, dus enkel lachende kinderen. We zijn er zo’n 4 uur geweest en met 11 kinderen en geen 1 kind dat gehuild heeft. Daarnaast vinden ze alles geweldig. Ik heb met een meisje een kwartier in het water gezeten en ze klapte op mijn handen en ik weer op die van haar, ze gierde het uit van het lachen. Daarnaast heb ik het liefste meisje ooit ontmoet. Quin, heette ze. Ze heeft ongeveer de hele tijd aan me gehangen en op mijn rug gezeten. Het is absurd dat ze van zoiets zo ontzettend gelukkig word. We zijn net terug van het strand en hebben ook het weeshuis van de kindjes gezien. Het is in een vrij arme buurt maar hoe gek het ook klinkt, de armoede gaat wennen. Het zijn niet extreme magere mensen die honger lijden die je ziet. Ze zijn allemaal ontzettend vrolijk en erg aardig. Ook zijn er nog geen bedelende mensen geweest, enkel bij de kerk. Rosemary vertelde ons omdat ze met blanke komt, mensen denken dat zij rijk is. Er word gauw van ons gedacht dat we erg rijk zijn dus ook bij de tuktuk’s moet je echt afdingen. We zijn de enige blanken hier ongeveer. Je word dus continu nageroepen met “mozungu”, ik heb geen idee hoe ik het schrijf maar het is swahili voor blanke. Je moet er zo aan wennen dat je echt niemand anders blank tegen komt maar ja. Het is nu zelfs al zo dat als wij een blanke tegen komen ook gelijk elkaar aan tikken: mozungu! We trekken wel heel wat bekijks. Op het strand stonden er zelfs mensen foto’s te maken en kwamen ze naar je toe. Je voelt je dan toch wel een beetje een dier in de dierentuin. Ze vinden je huid ook erg mooi en ik had vanmiddag aan het strand een meisje dat steeds zei: teacher, wauw. De kinderen word geleerd ons met ‘teacher’, lerares aan te spreken maar ze spreken het ontzettend grappig uit dus het duurde een half uur voordat we door hadden wat ze bedoelde. Ook stonden mijn blonde haren in de belangstelling. Het meisje dat steeds wauw zei heeft geregeld aan mijn haar gezeten. Sophia heette ze. Ook op straat word je echt aangekeken. De meeste mannen durven niks te zeggen, die staren alleen maar en als je dan voorbij bent gelopen is het: Mambo. Dit betekent hallo.
Ik vind het een waanzinnig land, de mensen hebben echt humor, zijn vrolijk en ontzettend gastvrij. Als jij ze een compliment over hun huis geeft bijvoorbeeld zijn ze echt zo ontzettend blij! Ik ben Rebecca ook erg dankbaar dat ze ons heeft meegenomen want het is zo’n enorme ervaring om de kinderen zo blij te zien. Het lieve meisje Quin heeft echt mijn hart geraakt, het is zo’n schat van een meid die alleen maar lachte. En een beetje om je heen hing. Op de terugweg van het strand naar het weeshuis gingen we met de tuktuk’s. We hadden er 3 voor 15 mensen ongeveer. Normaal passen er 3 in maar niet met de kinderen. Wij zaten in de voorste tuktuk en nog geen minuut later kwam de tweede voorbij geraced met allemaal lachende kinderen. Dat was het begin van een race tegen elkaar. Over de meest hobbelige wegen. Uiteindelijk waren wij tweede, maar ik heb zo ontzettend van die kinderen genoten! Het geeft zoveel voldoening dat je ze met de kleinste dingen bezig kan houden en blij kan maken.
XX Max