Update

Het is al weer een week geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt en eigenlijk is dat weer veel te lang geleden want ik weet niet waar ik moet beginnen met vertellen. Er gebeurd hier zo veel dat ik het echt niet bij kan benen. Ik kan lang niet alles vertellen en dat is wel jammer, je zou het echt mee moeten maken hier. Alles is een avontuur. 5 minuutjes met de daladala (het lokale vervoer, waar je voor 25 eurocent half dar es salaam doorrijd, en wat echt mini mini mini busjes zijn, ze lijken op de leuke volkswagen busjes maar dan vanuit de 18e eeuw ongeveer) is al een avontuur op zich want je komt elke keer zo ontzettend veel tegen. Ik zit in een rijk gastgezin waarvan de 2 zoons in het buitenland studeren, de ene in Canada en de ander in Kenia. We krijgen daarom echt 2 kanten van het land mee. We zien hoe de rijken leven maar in het weeshuis zien we ook hoe de armen leven. Dat is flink confronterend maar ook erg leuk om te zien hoe gelijk we allemaal eigenlijk zijn. Met mijn hostbroer Chilla zijn Chantal en ik uit eten geweest samen met 2 vrienden en zijn nichtje. Ze nodigen je allemaal voor alles en nog wat uit en dat is erg gezellig. Daarom moet ik vanavond Chilla uit gaan zwaaien want na een week hier vakantie gevierd te hebben gaat hij naar Amerika, naar zijn familie om daar kerst en nieuwjaar te vieren. Ik heb hem serieus een paar keer ontmoet maar we mogen gelijk mee uit gaan zwaaien. Het is zo grappig dat je hier ontzettend open ontvangen word en dat ze erg geïnteresseerd naar je zijn. Ook is het grappig dat over de hele wereld mensen van onze leeftijd echt allemaal hetzelfde zijn. We hebben veel punten waarop we hetzelfde zijn terwijl hun uit een totaal andere cultuur komen. We kijken dezelfde films, luisteren dezelfde muziek en praten over de vakken op school alsof we elkaar al jaren kennen.
Mijn gastgezin is erg vriendelijk. Mijn hostvader is een van de beste voetballers van het Tanzaniaanse Nationale Voetbalelftal geweest en is een voetbalfanaat en als hij thuis is staat de tv standaard op voetbal. Hij is nu president van de Fifa iets van de East Africa Federation. Mijn hostmother is erg vriendelijk en komt duidelijk uit Tanzania. Van de week waren we gezellig met haar aan het praten en kwam ze met de duidelijke uitspraak die eigenlijk heel het land en iedereen hier omvat: ‘We don’t keep time but we are very friendly’. Toen we gisteren uit eten gingen moesten we om 6 uur klaar staan en dan we gingen om half 7 door en uiteindelijk waren we rond kwart voor 8 bij het restaurant. In Nederland zouden ze woedend zijn maar hier totaal niet. Dat is op zich wel makkelijk als wij een keer te laat zouden zijn maar wij zijn nog steeds ongeduldige Nederlanders die geregeld staan te wachten. Werkelijk iedereen hier is langzaam haha. Maar erg aardig. Je word hier als een celebrity behandelt omdat je blank bent en daar kan ik echt niet aan wennen. De vriend van Chilla zei: “isn’t that supposed to be a good thing” maar dat is het echt niet. Chantal werd van de week in de bus kusjes toe geblazen, of geslagen eigenlijk, terwijl hij naast haar stond. Ik heb me rot gelachen omdat ze niet wist waar ze moest kijken. Daarnaast stond er een andere dag iemand anders een hele tijd naar haar te kijken waarop ik haar er vriendelijk op duidde dat ze even naar rechts moest kijken en wederom was haar gezicht goud waard. Want je weet hier echt niet waar je moet kijken en wat je moet doen. Het gaat de hele dag door: Mozungu! Hello sister, how are you. I love you. En dat is nog in het engels. Soms roepen ze hele verhalen in het swahili maar ik denk dat ik niet wil weten wat ze dan zeggen. Voor de rest is het werken in het weeshuis geweldig. Geeft erg veel voldoening. Maar we weten allebei niet echt waar we moeten beginnen omdat de kinderen echt geen structuur kennen en ook geen discipline of iets van opvoeding hebben meegekregen. Het begrip delen en het begrip geduld zijn hier echt niet van toepassing. Wij moeten elke dag anderhalf uur reizen met de daladala, bajaji, en van die anderhalf uur mogen we nog 20 minuten in de snikhete zon lopen waardoor je echt uitgeput aankomt en dan komen tien kinderen op je af gerend en is het vrolijk zijn. Dat is soms erg lastig omdat het reizen er echt in hakt. Maar daar gaan Chantal en ik de komende drie maanden keihard aan werken! Het zijn erg lieve spontane kinderen en ze zijn echt heel volwassen. Ik heb alle kinderen 4 jaar ouder geschat dan ze in werkelijkheid zijn. Er is 1 jongentje Calvin die erg stil is. Hij is erg rustig terwijl zijn tweelingbroertje juist alle energie van hem pikt lijkt het wel. Die is echt hyper de hele dag door, erg lief ook. Maar Calvin is erg stil, ik weet niet of ik wil weten wat dat ventje allemaal heeft mee gemaakt want je weet niet wat er achter dat gezichtje en die ogen schuil gaat maar als hij lacht straalt heel zijn gezicht en dat is echt mooiste om te zien. Ik houd van zijn lach. Goud waard.
Het eten hier begint onze keel uit te komen. We kunnen kiezen wat we eten want er staan gewoon pannen maar van de week hadden we rijst met kaneel er in wat eigenlijk niet te eten is vonden wij. We kunnen in de keuken eten waar we de hele tijd worden aangestaard door de dada’s (housemaids) of we kunnen op het terras gaan zitten, dan zien ze niet of je het eten lekker vind of niet. Dus dat besloten we maar te gaan doen.
Mijn lievelingskostje is hier banaan, rijst, en bruine bonen. Heerlijk. Als er geen bonen zijn eet ik rijst met banaan en sla, dat is wat ik nu waarschijnlijk zal gaan eten. Nou dat was het wel weer! Ciao XX

Ps. Deze blog heb ik gisteren geschreven vandaar dat het niet allemaal klopt haha!