how's life in holland

The child must know that he is a miracle, that since the beginning of the world there hasn't been, and until the end of the world there will not be, another child like him.
Na dik 3 weken weer in ons kikkerlandje te hebben verbleven vind ik het tijd om toch nog eens een afsluitende blog te schrijven.
Het afscheid was als verwacht erg zwaar. Alle kinderen waren aan het huilen en de meesten leken duidelijk te weten wat er ging gebeuren. Maandag hadden we het hun verteld dat dinsdag onze laatste dag zou zijn en dat het ons laatste nachtje slapen was. Barakka en Efraim zaten maandag al te huilen. Toen we vroegen wat er aan de hand was kwam het hoge woord er uit en bleken ze dondersgoed door te hebben dat wij weg gingen. Dan voel je je toch zo ontzettend schuldig dat je ze eerst 3,5 maand een leuke tijd geeft en al je liefde die je hebt aan ze geeft om ze daarna weer achter te laten. Je laat ze achter in een situatie die jij van uit Nederland haast niet kan veranderen, je kan niet de dag van een kind opfleuren door ze een knuffel te geven, je kan ze niet bijstaan als ze het moeilijk hebben en je kan geen spelletjes spelen waardoor je op iedereen's gezicht een glimlach tovert. Niks daarvan meer.
Dinsdag 'de grote afscheidsdag' hebben we taart gegeten en een hele gezonde en lekkere maaltijd voor de kindjes gemaakt. Als laatste mochten alle volwassenen die in het weeshuis werken en waar we een onwijs goede band mee opgebouwd hebben een woordje doen. Een woordje om ons te bedanken. De helft zat al te huilen en ik voelde me met de minuut kleiner worden want de gedachte 'waarom laat ik hun achter' spookte steeds door mijn hoofd. De bedankjes en de liefdesuitingen werden over ons heen gestort en ik slikte mijn tranen maar met moeite weg. Het besef dat ik ze lange tijd niet meer zal zien en misschien wel nooit meer drong niet tot me door. Toen Sharon (12) ons mocht bedanken braken alle kindjes in huilen uit en stond iedereen te huilen.
Daarna hebben we alle kindjes wel 2 keer heel dik geknuffeld en proberen te troosten. Het moment dat ik alle kinderen een knuffel gaf heb ik ervaren als het meest afschuwelijke moment van mijn 3,5 maand. Je gunt een kind geen tranen en zeker niet als dat nog eens door jou komt ook. Ik zal er ook alles aan doen om hun een zo goed mogelijke toekomst te geven. Hoe dat weet ik nog niet maar ik houd zeker contact met het weeshuis.
Uiteindelijk zijn we naar huis gegaan. Met de daladala. Ons laatste ritje. Een ware hel. Thuisgekomen zijn we de koffers in gaan pakken en ons geestelijk voorbereiden op het feit dat we de volgende dag in het vliegtuig zouden zitten.
Woensdag zijn we nog met vrienden naar het strand geweest voor een strandwandeling en hebben we nog spontaan gezwommen en daarna naar huis.
Het afscheid daar was ook erg zwaar en de 45 minuten in de auto naar het vliegveld heb ik huilend doorgebracht. Samen met Chantal. De chauffeur zal wel gedacht hebben haha.
Op het vliegveld snel traantjes weggeveegd en ingecheckt. Eenmaal bij de wachtruimte aangekomen kwamen de tranen vrij snel terug en voelde ik me bar slecht. In het vliegtuig ook nog een huilbui gehad en ik weet niet waar het aan lag maar ik was extreem emotioneel. Elk liedje op mijn i-pod leek het verkeerde liedje te zijn want van geen enkel liedje werd ik vrolijk. Op een of andere manier moest ik bij elk liedje aan het geweldige leven daar denken. Ik ben gelukkig vrij snel in slaap gevallen en allebei de vluchten doorgekomen. Met dikke ogen van het huilen op Brussel aangekomen.
Toch heel blij om daar opa, oma, justin, denise en mama weer te zien. Weer huilen natuurlijk. Dit keer van blijdschap.

Nu ben ik weer 3 weken terug. Raar, heel raar. Ik mis de kinderen en het leven daar al zo erg dat ik voor mijn gevoel een half jaar geleden naar Tanzania ben geweest. Toen ik de vrijdag naar de Albert Heijn ging keek ik mijn ogen echt uit. Ik wist niet dat het hier zo ontzettend goed was. Ik stond versteld toen ik in het gangpad van de appelmoes uitkwam. Blijkbaar is de keus uit 2 of 3 verschillende niet goed genoeg. Nee, er waren welgeteld 30 verschillende soorten. Appelmoes in cupjes, in zakjes, in pakken, in potten, groot, klein, moes, compote. Even verbijsterd stond ik te kijken. Dat was wel anders in Tanzania daar kon je kiezen uit merk A of merk B. Goedkoop of duur. Eenmaal van de schrik bekomen liep ik de andere kant uit en zie daar het pad met de wasverzachters. In Tanzania had je er in de supermarkt die enkel voor de rijken daar was, en dan bedoel ik echt de allerrijksten, misschien 3 wasverzachters met een prijskaartje waar je echt van schrok. Nee, hier staat er een heel rek met ongeveer 25 verschillende te wachten. Je hebt 4 merken en die moeten natuurlijk allemaal groot en klein hebben EN ook nog eens een stuk of 5 verschillende geurtjes hebben. Ik stond versteld en heb snel met mama de boodschappen gedaan om thuis bij het uitpakken van mijn koffer weer in huilen uit te barstten. Nu dacht ik dat ik me wel geestelijk had voorbereid op een zware tijd om weer aan te passen maar ik heb de eerste 5 dagen zo'n twee keer per dag gehuild. En dat was elke keer als mijn gedachtes afdwaalden wat ik nou had kunnen doen en waar ik mee bezig was geweest in Tanzania. Elke keer die gedachte "nu is het daar 2 uur 's middags dus dan gingen we net onze handen wassen met de kinderen, het gebed op zeggen, ons bordje bonen met rijst of ugali pakken, op de houten banken gaan zitten, mijn eten op eten zover als ik dat kon en daarna snel uitdelen", "nu is het 8 uur 's avonds, dan gaan de kindjes naar bed, ik zou waarschijnlijk een nachtzoen krijgen en daarna op mijn bed in een andere kamer met Magdalena liggen praten terwijl ik lig te luisteren naar het zingen van de kindjes in hun slaapkamer", "nu is het vrijdagnacht 2 uur, ik zou waarschijnlijk in Nyumbani Lounge zitten om heerlijk van de live muziek te genieten en te lachen om tante Hiltruda".
Nu ik weer werk gaat het op zich beter. Ik voel me wel goed en vind het wel weer leuk om terug te zijn maar elke keer als me de vraag gesteld word: "zou je terug willen?" sta ik met glanzende ogen te kijken: "Tuurlijk". Daar zou ik geen moment over na moeten denken. Ik zou zo het vliegtuig in stappen en daar voor een half jaar gaan wonen. Helaas zit die mogelijkheid er niet in en ik heb besloten om toch te gaan studeren. Nog geen idee wat maar het zal 'iets sociaals met kinderen en ouderen' worden.
Het land heeft mij echt betoverd en ik zal er altijd verliefd op blijven, de mensen, de cultuur, het weer, de openheid, de charme van het land. Alles.
De kinderen hebben mij geleerd dat je van de kleine dingen moet genieten en dat je net zo blij moet zijn met een stel nieuwe kleren als met een tor die je net hebt opgepakt. Junior (3) heb ik nog nooit zo blij gezien toen hij extreem enge beestjes aan mij liet zien en ik gilde omdat ik bang was. Het spelletje ontstond snel dat hij mij telkens bang maakte. Junior hield helemaal niet van de potloden en pennen die wij meebrachten waar hij mee kon tekenen. Nee, hij wilde liefde. Hij wilde gewoon een knuffel, aandacht, iemand waar hij tegen kon brabbelen. Alhoewel wij natuurlijk zoveel mogelijk gedaan hebben in materiële dingen ben ik erg blij dat we ook een andere manier van leven aan hun hebben laten zien. Gewoon door hoe wij zijn opgevoed. Wij zijn zo anders opgevoed en we hopen dat we de goede dingen uit onze opvoeding ook aan hun hebben kunnen meegeven. Het grootste compliment kwam van de jongen die in het weeshuis werkte: "You made us a familie, we are one because of you".
Dat vond ik het grootste compliment dat Chantal en ik konden krijgen. Met zijn tweetjes hebben we het toch maar mooi 3,5 maand volgehouden. 24/7 bij elkaar op de lip maar ik mis het gebrabbel van Chantal die mij elke avond in slaap praatte flink.

"If I have brightened up one single sad childhood, then I have at least accomplished something in my life." -- Astrid Lindgren